dinsdag 3 november 2009

Er was eens...

Er bestaan moeders die de naam niet waardig zijn.
Moeders die acht kinderen baren en er dan vanuit gaan dat ze enkel daarom de naam 'mama' mogen dragen.
Moeders die de vader van hun kinderen kwetsen in het diepst van zijn zijn, achterlaten met een gebroken hart.
Moeders met een midlife-crisis, moeders die compleet ontsporen.
Moeders die luid verkondigen dat ze bepaalde kinderen niet meer aanzien als hun kind, gewoon omdat de kinderen in kwestie haar op haar grove fouten wijzen.
Moeders die hun kinderen psychisch geweld aandoen en hen misbruiken in dat vreselijke iets dat men een scheiding noemt.
Moeders die liegen en bedriegen.
Moeders die met veel tamtam en bombarie dreigen een zelfmoordpoging te ondernemen en dan net niet genoeg slaappillen doorslikken.

Er zijn ook kinderen, komend uit een groot nest, die een hechte broer-en zusband hebben.
Die huilen en smachten naar de warme thuis van weleer.
Die zich vastklampen aan elkaar. Tot er een vrederechter besluit om ze uit elkaar te rukken en hen, alsof het om koopwaar gaat, verdeelt over vader en diegene die zich de titel 'mama' toe-eigent.

Er zijn ook vaders die keihard vechten voor hun kinderen.
Vaders die zich na 27 jaar vaderschap ontpoppen tot de moedigste en zorgzaamste vaders die er zijn.
Die, ondanks hun gebroken hart en psychologische terreur die er hen wordt aangedaan, zich blijven geven in hun vaderschap.

Er zijn ook grote zussen die van in hun prille jeugd geleerd hebben verantwoordelijkheid te dragen voor diegenen die na hen komen.
Die broers en zussen verzorgden toen het hulpeloze babietjes waren, die met hen speelden en knuffelden.
Die diep geraakt worden als die vele broers en zussen verdriet hebben.
Die voor hen door een vuur zouden gaan.
Die zich machteloos voelen als hulp niet kan baten. Als instanties zoals daar zijn kinderwelzijn en politie het laten afweten, hun kreten om hulp niet willen horen.

Soms zitten ook grote zussen er wel eens door.

37 opmerkingen:

  1. Lieve Grote Zus, kan ik iets voor je doen? Zeg maar, roep maar en ik help je waar 'k kan. Werk je vandaag, of gaan we straks 'ns uitwaaien in de bourgoyen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent de beste GroteZus die iemand zich kan wensen, als ik dit lees. Kop op, na een dipje komt altijd weer de zon op.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oei, klinkt niet zo goed..veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat klinkt niet zo vrolijk hè... En dat moet ook niet altijd. Zonder te weten waarover het gaat, weet ik dat je het zelf dubbel en dik verdient om 'mama' genoemd te worden. Goeie moed, je twee prinsessen helpen je er wel bovenop!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Misschien komt hier later terugkijkend toch nog iets goeds uit... Al die broertjes en zusjes hebben een geweldige Grote Zus en lieve vader. En ook al kun je de wereld niet iets gladder voor ze strijken, dat ze iemand hebben die ze lief heeft is echt heel veel!!! Ook al lijkt het dat je niets kunt doen. Echt! Manlief werkt in een instelling met ontspoorde kinderen, en de meeste daarvan hebben echt niemand. Liefde is helend voor alles... (Niet om het af te doen, maar onderschat niet hoe goed het is dat je voor ze door het vuur zou gaan, ook al lijkt je tegen muren te lopen...) Sterkte!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. dikke knuf voor "grote zus"
    *pinkt ogen vol tranen weg*

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pfoe, kan me niet voorstellen hoe ontredderd je je moet voelen... Ik ken je niet persoonlijk, maar durf met zekerheid zeggen dat die broers en zussen toch geluk hebben met zo'n lieve grote zus. Hopelijk kan jouw liefde een beetje tegenwicht bieden voor wat hen ontnomen wordt. Jij kan maar doen wat binnen jouw mogelijkheden ligt, ook al moet dat heel frustrerend zijn. Hopelijk gaan de ogen van die instanties binnenkort ook open. Laat jezelf ook een beetje troosten. x

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Soms draait de wereld gewoon de verkeerde kant op. Ik hoop dat het snel beterv met jullie gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dag lieve meisjesmama,

    slik....

    Ik weet dat je een ongelooflijk lief en twee prinsessen hebt en daarnaast heel veel mensen die je graag zien om je hierin te steunen. Heel veel moed, ik denk aan je!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Weet niet goed wat hierop te zeggen, toch wil ik je een dikke "virtuele" knuffel geven!!
    Je bent alvast een supermama!!

    xxx
    Ilse

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Heel veel liefs van mij aan jou, hopende dat het een beetje kan helpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Het is op dit moment een beetje bangelijk herkenbaar. Ook ik ben grote zus...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. @tijdtussendoor: oh nee! Als je in zo'n wespennest zit denk je echt dat zoiets abnormaal is, dat dat nooit bij een ander gebeurt. Sterkte! Ik werk tussen de advocaten en wetenschappers die scheidingen ed onderzoeken en hoor altijd hetzelfde verhaal: het is een zeldzaamheid als een scheiding rustig en rationeel verloopt. En vorige week hoorde ik ook dat het 'altijd de moeders zijn die emotionele chantage gebruiken, vaak via de kinderen'...en die woorden kwamen uit de mond van een vrouw.
    Ik heb nu een week ziekteverlof om wat op mijn plooi te komen en ik blijf hopen dat het vanaf nu alleen maar bergop kan gaan...dat we het ergste wel hebben gehad...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een schril contrast met je vorige post....
    Hopelijk kan je met behulp van je lief en vrienden weer snel en heelhuids uit dit dal klimmen!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. ik heb zo een dikke tranen in mijn ogen als ik dit lees...veel sterkte grote zus van velen!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Koud krijg ik ervan. Héél véél goeie moed!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. oei hopelijk vind je een andere sterke rug om eens op te leunen, want die van jou heeft het precies al zwaar te verduren gehad
    veel sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Of je nu grote of kleine zus bent, dit lijken mij omstandigheden waar kinderen niet aan blootgesteld zouden mogen worden. Een warm, veilig nest moet er gewoon zijn.
    Kan een blogknuffel je ietofwat troost bieden?

    BeantwoordenVerwijderen
  19. je lijkt zo n toffe meid ... je vindt vast de weg om met je dochters en je man een fijn leven uit te bouwen en je familie bij te staan. sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Hoe zwaar het ook was, is en misschien nog zal zijn, denk eraan dat jij er beter door geworden bent. Wat jij zag en voelde wil je je kinderen besparen, jouw verdriet maakt je een betere mama voo hen. Grote zus zijn kan zwaar zijn, ik weet het. Hopelijk krijg je, naast de virtuele, ook thuis voldoende knuffels.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Jeetje zeg, je kent me niet en ik ken jou niet echt, maar wil je toch even een hart onder de riem steken. Soms willen grote zussen ook even klein zijn en even wegkruipen. Je kan niet de hele dag sterk zijn. Pas goed op je zelf, ik heb je nodig als ik weer eens ruzie heb met mijn naaimachine. Zonder jouw blog was Saskia's schmockjurkje er nooit gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Lieve Meisjesmama, Zo te horen heb je al heel veel gedaan. Voel je niet schuldig dat je niet ALLES kan. Je doet wat je kan en dan mag je er ook wel eens even doorheen zitten. Vergeet niet dat niet JIJ die puinhoop hebt gemaakt en er dus ook niet voor verantwoordelijk bent. Ik wens je veel sterkte. Je hebt het klaar en helder geschetst. Heel moeilijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Meestal ga ik je blog opzoeken om een vrolijke noot aan mijn dag te geven, maar nu was het wel even slikken zeg. Moeders zijn vreemde wezens. Je probeert zelf zo'n goede Moeder te zijn en voelt daarom des te harder aan hoe kwetsend het kan zijn als moeders zich niet als moeders (kunnen) gedragen. Hoe komt dat ?
    Maar voor anderen ben je een Grote Zus en zal je helaas nooit Moeder kunnen zijn... Doe wat Grote Zussen moeten doen en blijf ondertussen Moeder van je eigen meisjes, die misschien - wie weet - ooit zelf Moeder zullen worden. Veel lieve groeten, LQM

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Met de krop in de keel las ik jouw verhaal.
    Het is zo erg als kinderen niet zorgeloos kunnen opgroeien. Wat een harde levensles is dat.
    Ik kan alleen maar hopen dat je dat verdriet een plaats kan geven en ten volle geniet van jouw prachtige gezinnetje met twee blonde godinnen en een goed lief!
    Veel sterkte!
    Griet

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Klinkt heftig. Zoals iedereen hierboven wens ik je ook veel sterkte toe. Hopelijk gaat het snel beter!!

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Ook ik ben de oudste uit een gezin waarin de moeder compleet ontspoorde. Ik herken je verhaal dus volledig. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Wat vreselijk......veel sterkte!

    (ik herken het gedeeltelijk, ik ben de middelste, ik voel nog de eenzaamheid en machteloosheid van toen..)

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Het meeste hiervan had ik zelf kunnen schrijven. Je blijft het meedragen. Maar door jou te lezen -je blog dan toch- weet ik dat jij het heel anders en véél beter doet, we hebben geleerd uit ons verleden hé. Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  29. In het leven is weinig zeker, enkel de tijd kan duidelijkheid geven over een inschatting of een idee dat je hebt. Laat daarom nooit je keuzes beïnvloeden door iemand anders, kies zelf Stien uiteindelijk draag je ook zelf de verantwoordelijkheid voor je keuzes. En niet zij die je hiertoe beïnvloedde. Je weet wel wie dit is x

    BeantwoordenVerwijderen