Toen ik meer dan twee jaar geleden
deze post schreef had ik een ietwat vreemd gevoel in mijn buik. Het voelde wat leeg, een beetje raar, het voelde goed maar het was vooral keispannend!
Het was wel enkele dagen wennen aan de lege plek aan onze achterdeur. Ik had toen ook onbewust het gevoel dat ons leven veel meer georganiseerd zou (moeten) verlopen, iets waar we voordien niet echt aan meededen.
Eigenlijk wilde ik vorig jaar al deze post schrijven maar ik ben het gewoon vergeten. Zo doodgewoon is dat dus, leven zonder eigen auto. We hadden ons voorgenomen van het minstens 1 jaar vol te houden, omdat we dan alle seizoenen doorlopen hadden. En dat eerste jaar kabbelde voorbij, net als het tweede jaar. Mét toch wel twee strenge sneeuwwitte winters.
In de praktijk komt het erop neer dat ons leven rustiger is geworden. De tijd op de fiets doet deugd voor lichaam en geest, en in de stad win je tijd door te fietsen. Grappig als je samen met de buurman naar de supermarkt vertrekt en er minuten eerder toekomt met de fiets dan hij met de auto. Heerlijk ook, beseffen dat onze kilometers ons en het milieu quasi niets kosten. Voor velen klinkt het contradictorisch maar het niet bezitten van een auto voelt zo bevrijdend!
En hoe dat dan
met onze kindjes gaat? Die vinden dat normaal. Doodnormaal. Ze kennen al heel wat verkeersregels, zo weten Stella en Lili perfect wanneer we op een fietspad, een fietssuggestiestrook of een oversteekplaats voor fietsers rijden.
Onze meisjes kunnen allebei al een hele tijd zelfstandig fietsen en ze doen dan ook niet liever. Stella rijdt vlotjes 40km!
En ook die kleine Astor vindt het heerlijk op de fiets, vooral als we over kasseien dokkeren. Ook toen hij nog een baby was -slik- en zijn maxi-cosi lekker heen en weer wiebelde, of als zijn zussen liedjes voor hem zingen en aan zijn tenen kriebelen.
Kou hebben ze ook nooit, zelfs niet als het echt steenkoud is buiten. Warm ingepakt met de nodige dekentjes en onder de regentent lijden ze niets.
Het autogebruik op zich is er nog steeds. Weliswaar niet met onze eigen auto. We maakten de som van twee jaar cambio:
4475km autogebruik
(op exact 2 jaar autloos)! Ik vind dat meer dan geweldig! Met onze eigen auto reden we zo'n 15.000km per jaar. Dat is een daling van
85%. Ik sta hiervan versteld eerlijk gezegd, nu ik het zo eens in cijfers giet. Het voelt helemaal niet aan alsof we zoveel minder met een auto rijden. Ik heb altijd gedacht dat we ook al weinig reden toen we nog wel een auto hadden maar bovenstaand rekensommetje toont dat het toch niet zo was.
De Cambio-auto wordt alleen gebruikt voor familiebezoekjes in de Kempen. Zo'n 120km enkele reis. Of voor een occasionele trip naar het containerpark, of een avondje uit dat niet op fietsafstand ligt. We hebben gemiddeld 1 keer per maand een auto. Soms zijn er maanden dat we geen auto lenen, soms is dat twee keer per maand.
U voelt het al wel, de balans helt over naar de positieve kant!
Het nemen van de fiets is een reflex geworden, zoals het omdoen van de gordel in een auto. Ik schrik wel eens van de evidentie die een auto voor anderen is. Ik vind het raar dat mensen die in een stad wonen soms niet eens een fiets hebben maar wel twee auto's voor de deur. Door het vele fietsen ben ik ook een àndere fietser geworden. Vlotter, bewuster van mogelijk gevaar en misschien soms wel wat brutaler, want voor velen blijft een fiets een stuk speelgoed of iets recreatiefs terwijl ook fietsers hun plaats op straat verdienen.
Wat cijfermateriaal:
- manliefs woon-werkverkeer: 30km/dag
- mijn woon-werkverkeer: 10km/dag
- school-thuis: 4,5km enkele rit (en Stella rijdt elke dag zelf)
- thuis-stadscentrum: bijna 4km
- gereden Cambio-kilometers: 4475km op 2 jaar tijd
- gereden stadsfiets-kilometers van manlief: 8000km op 1 jaar tijd
- ons fietsenpark bestaat uit 11 stuks: een bakfiets, een mountainbike, een fixed gear, een pistefietsframe, een koersfiets, een herenfiets, een damesfiets, twee grote meisjesfietsen (eentje op de groei voor Lili), een kleine meisjesfiets, een kleine jongensfiets (op de groei voor Astor) en een eerste fietsje (dat de meisjes ontgroeid zijn). We hebben ook nog een follow-me, een fietskar en een loopfiets. En neen wij hebben geen garagebox, we hebben gewoon een keirommelige kelder en volle koer.
Om dat allemaal te vieren kocht ik in oktober mijn droomfiets. Het
model was rap gekozen
(oeh en check out hun nieuwste!), over de kleur heb ik menig uur getwijfeld.
Mijn
Achielle is écht mijn beste vriend. Ik reed nooit eerder op een zaliger ros. En naast oerdegelijk en bloedmooi is hij ook echt supercomfortabel én
echt een fiets van bij ons.
En sinds gisteren heb ik er een beschermengel bij! Meet mijn
Benny! Hij mag elke dag mee, lekker dicht bij Astor en al even snorrig!
