Leven zonder de zegen

Het is zover. Het stond al bijna een jaar op de planning. We gingen eerst nog op reis gaan en dan gingen we ervoor gaan. Ingrijpend!

Sinds een klein uurtje zijn we auto-eigenaar af. En ja, het was de bedoeling!




We wonen in een stad. Iedereen weet dat een auto in een stad geen cadeau is. Daarom doen we onze verplaatsingen bijna altijd met de fiets. Mijn lief fietst zelfs dagelijks 30 kilometer bijeen aan woon-werkverkeer. Ikzelf hou het op werkdagen op een kilometer of 10 en op thuisblijfdagen op 16 kilometer per dag. Onze auto was dan wel een oude bak, maar zo'n stilstaande auto kost handenvol geld. We gebruikten 'm alleen voor boodschappen en bezoekjes in de Verre Kempen. En ja, dat doet zeer in uwe portemonnee. Want verzekering, taks, keuring, onderhoud,... blijven verder tikken, ondanks het vele stilstaan. Niet nuttig vonden we dus moest ie weg!

We kregen heel veel verschillende reacties op onze plannen. Mensen die zich spontaan zorgen begonnen maken om ons. Om onze kinderen. Om onze gezondheid. Mensen die zich afvroegen of we wisten dat we in het jaar 2009 leefden. Die al honend spraken dat we rap anders zouden piepen.
Maar ook mensen die ons steunen. Vrienden en kennissen die het zelf al jaren zonder auto en mèt kinderen stellen en ons aanmoedigen. Mensen die het zelf niet zouden zien zitten maar het wel knap vinden dat we het aandurven.
En mensen die -een roloog onderdrukkend- zwijgen.

Ons leven zal dus niet zo gigantisch hard veranderen. We zullen alleen nog meer gaan fietsen. En onze meisjes zullen dan eindelijk eens op een trein kunnen stappen.

Als het nu regent dan trekken we onze regenjas aan. Als we geen zin hebben om te fietsen gebruiken we ons gratis abonnement van De Lijn. Als we naar oma en opa gaan nemen we de trein. Als we echt een auto nodig hebben nemen we een Cambiokar. Als we boodschappen moeten doen nemen we onze bakfiets (ik rijd zelf overigens amper nog met mijn gewone fiets). En als die boodschappen te zwaar door beginnen te wegen dan komen ze wel zelf naar ons. En als een van onze dochters nog eens een nietje of een gips nodig heeft, wel ja, dan bellen we gewoon een taxi.



Het voelt heel bevrijdend, waarschijnlijk klinkt dit heel contradictorisch voor velen. Het is weer wat meer onthaasten. Wat meer genieten van onze stad. Een kleine bijdrage aan het milieu. Wat minder schuldgevoelens. Verlost van een aantal (dure) verplichtingen (een bescheiden auto kost je al snel 200 à 300€ per maand!). Het is zo zalig om mijn ochtendhumeur te voelen wegsijpelen tijdens het fietsen.

Spannend is het anders wel hoor. Benieuwd hoe hard ik nog ga vloeken. We hebben afgesproken dat we het minstens een jaar moeten volhouden. Anders is het moeilijk oordelen, zeker in de winter. Als we volgend jaar deze tijd besluiten dat we een eigen auto te hard missen kopen we een andere. Niks verloren! Integendeel!

PS: Geweldig ook, ineens een groot bedrag op de bankrekening! We hebben lang getwijfeld wat we met dat geld gingen doen. Een nieuwe vloer? De badkamer vernieuwen? Het werd uiteindelijk een nieuwe verwarmingsketel. Vorig jaar kregen we een factuur waarbij we wel 1300€ moesten opleggen. Met zo'n nieuwe ketel, gekocht met het geld van de verkoop van onze auto, wint zowel het milieu als onze portemonnee twee keer!