Welletjes...euh...nietje

Net 2 jaar is ze, en helemaal geen held. Doch avonturiertje in hart en nieren, waarschijnlijk omdat ze nog zo weinig beseft, misschien ook wel omdat ze gewoon wild is. Ze staat geregeld vol bulten en schrammen, stoot dagelijks meermaals haar hoofd, wordt wel eens omvergelopen door grotere wildebrassen en klimt en springt dat het een lieve lust is. Zo ook afgelopen zaterdag. Ze klauterde op haar eetstoel en ging al rechtstaand wat staan wiebelen, tot de stoel ook zin kreeg om mee te doen en ze beiden pardoes tegen de grond keilden. De stoel kwam er heelhuids vanaf, wat van mijn dochter niet gezegd kan worden. Ze landde op een aluminium richeltje van onze deur en begon (gelukkig!) meteen loeihard te huilen. Op het eerste zicht leek alles nog ok, tot mijn vader heel droog vroeg of al dat bloed aan de andere kant van haar hoofdje van het vallen was! Ondertussen lachte de kleine prinses al terug, zij het ietwat pips, terwijl de wonde op haar koppeke me aangaapte. Even getwijfel: huisartsenwachtpost of toch maar spoed? We zijn nogal koelbloedige ouders, panikeren niet snel en zijn dus niet van het type dat bij elke bluts en buil richting spoed trekt. Het was duidelijk dat die wonde moest gehecht worden, en omdat het aan haar hoofd was en ze nogal suf leek toch maar naar de spoed gereden. Eenmaal daar aangekomen (nadat Lili verwonderd en blij opmerkte dat Bompa een hele sjieke auto had) viel de jongedame prompt in slaap in mijn armen. Ik voelde wel aan dat dat niet pluis was, maar mijn vader stelde me gerust, ze had immers niks geslapen die middag...

Een nietje en een huilbui later zei de spoedarts dat een 24uren observatie nodig was...ik viel uit de lucht want ik was voorzien op: effe hechten en weer naar huis! Doeme! Weeral ziekenhuis! Wat ben ik blij dat het ziekenhuis een recent vernieuwde pediatrie heeft! Enige tijd later kwam de kinderarts van wacht binnen (mijn lief heeft wat gemist want het was een babe, met doorkijkbloes!) en die vroeg me ietwat belerend doch vriendelijk of ik eigenlijk wel wist waarom Lili ter observatie moest blijven. Omdat ze op de spoedafdeling vonden dat ze wel heel erg pips reageerde en omdat ze door haar val het risico liep om een hersenbloeding te krijgen. 24uren monitoring dus... Ik schrok wel, eigenlijk had ik het in mijn koelbloedigheid onderschat. Na een paar uurtjes kwam mijn kleine Lillepil wat los en werd ze weer haar vrolijke zelf: oef! De nacht was vreselijk, elk uur werden we gewekt, om haar reflexen te testen om dan nog maar te zwijgen over het gebliep van de monitor en het getik tegen de spijlen van alle kabeltjes waar ze aan vast hing...ik ben een wrak... een wrak met een geniete dochter die eenmaal thuis meteen weer begon te totteren. Tsssss!
En nu is het welletjes geweest, dat ziekenhuisgedoe!