tonsillectomie

Het is helemaal goed gegaan! Ik ben enorm trots op mijn kranige dochter!



Stella wist al een hele tijd dat ze geopereerd moest worden en dat vond ze een heerlijke gedachte. Ik maakte me best wat zorgen over dat overdreven enthousiasme en probeerde haar dan ook diets te maken dat het allemaal wel eens heel wat minder rooskleurig kon zijn. Zo lazen we dagelijks het boekje van Lucas en het boekje van Nijntje en zei ik haar meermaals dat ze best wel wat pijn ging hebben. Stralend stapte ze gisteren het ziekenhuis binnen. De hele rimram vond plaats in AZ St. Lucas Gent. Ik mocht met haar mee tot haar ogen in haar kassen rondtolden en zag haar vredig slapend met een bebloed mondje terug. Dus ze heeft me niet gemist, erg belangrijk! Schrik? Nee dat had ze niet, ze is nu eenmaal onze stoerste dochter. Ik legde haar op de operatietafel en zelfs toen lachte ze nog, apetrots op haar roze verdovingsmasker en maar tateren tegen de dokters. Ze was flink. Ontzettend kranig. En dat vond ik niet alleen. De slaapdokter zei me dat ze de jongste maar duidelijk de flinkste van de dag was, en dat een goede voorbereiding wonderen doet. Toen ik ietwat ontredderd wegging uit de OK riepen ze me nog na...we zullen goed voor haar zorgen... ik moest dan toch wel eventjes mijn tranen bedwingen.
Op 40 minuten was het gepiept, werd er een zorgvuldig gecreëerd onderdeel van mijn dochter gewoon weggepeld.
Het ontwaken uit de narcose was nogal heftig, ze was razend! Ze trok aan haar infuus, stampte tegen de spijlen, bonkte met haar hoofd overal tegenaan en huilde en brulde hysterisch. Eenmaal wat beter wakker begon het gekerm. Ze had dorst maar mocht niet drinken. Ik gaf haar haar cadeautje, ze scheurde en smeet Knofje in een hoek van haar kooi... euh bed. Even later viel ze gelukkig weer in slaap.
Eenmaal lekker uitgeslapen was er niks meer aan te merken. Ze lachte, stak een hele parlée af tegen oma aan de telefoon, wandelde door de gang en gleed met haar baxter in haar hand van de glijbaan. De verpleegster die passeerde heeft er minutenlang naar staan kijken...er zit toch veel verschil op kindjes he mevrouw...wat een flinke patiënt!... Stella vroeg me ook verontwaardigd wanneer ze nu eindelijk eens dat cadeautje kreeg...en geloofde er geen snars van dat ze dat al had gehad.
Na een eeuwigdurende dag in het ziekenhuis vond ik het heerlijk om eens geen gesnurk te horen!

Daarstraks was ze wel erg zielig, erg veel honger en enkel ijsjes en yoghurt mogen eten. Ze stond huilend naar de zak sandwiches te kijken en ze hapte er zelfs naar...

Bedankt voor het medeleven!
Wat Knofje betreft, de patiënt is er blij mee en sleurt haar overal mee naartoe. Wel enig discussiepunt want volgens mamzel heeft Knofje geen rooie maar oranje haren. Da's toch niet slim van jou he mama!
Overigens is Knofje verre van perfect, haar benen zijn niet even lang. Op de foto zie je het erger dan het eigenlijk is. Dat komt omdat ik de overgang van benen naar romp heb dichtgenaaid en dat niet aan beide kanten even hoog heb gedaan, het scheelt erg weinig maar het geeft toch een heel ander beeld. Ook heeft Knofje in de serie bruine ogen, de mijne groene, vond ik leuker. Haar hoofdje staat ook wat schuin maar dat maakt haar wat schalks vind ik.