Hieperdepiep hoera!

Vandaag was mijn lieve kleine Lili jarig! Vanmorgen haalden we haar al zingend uit haar bed en ze was euforisch! Zalig!



Twee jaar geleden beviel ik na 37 weken zwangerschap van mijn dikste baby onder de volle maan. Het was perfect!
Het begon met een knalroze streep eind augustus 2006, Stella kroop toen lustig rond en we hadden het gevoel dat we onze draai hadden gevonden. Ik was in shock, het lief kon alleen maar lachen. Blij werd ik pas na een week of 2, maar dan wel ineens hypergelukkig!
De zwangerschap en bevalling van Stella waren verschrikkelijk. De zwangerschap van Lili liep ook niet van een leien dakje. Omdat ik bij Stella zwangerschapsvergiftiging had bestond er een kans dat ik dat bij Lili opnieuw ging krijgen. Mijn bloeddruk piekte op 26 weken alweer boven de 100 onderdruk en het verdict was dus: bedrust... 11,5 weken lang! We waren die eerste weken erg ongerust, al zo vroeg! Zou ze de levensvatbaarheidsgrens wel halen? Zouden ze het met medicatie nog lang genoeg kunnen rekken? Bij Stella duurde het hoop en al 2 weken tussen diagnose en geboorte. Maar de weken kropen ontieglijk traag voorbij en de situatie bleef min of meer stabiel. Ik had veel contracties en al erg vroeg ontsluiting, hing uren aan de monitor, kende het hele personeelsbestand van het verloskwartier op den duur. We wisten dus wel dat onze tweede jongedame zich wat vroeger ging laten zien, ten laatste op 38 weken zou ze gehaald worden. Gelukkig was dat niet nodig. Ik liep al een tijdje met 4 cm ontsluiting rond en die voorweeën maakte me echt chagrijnig. Die 2e april 2007 was het prachtig weer, zomers, na alweer een sessie monitor zei ik dat ik straks wel zou terugkomen. We hebben nog een overheerlijk slaatje gegeten op onze koer. En een grote ijs. En een gini gedronken. Het rommelde wat en ik besloot in bad te gaan, ik had ergens gelezen dat echte weeën niet stoppen na een bad, voorweeën wel. Na een heerlijk bad bleef het rommelen, maar ik had al zo lang en zoveel contracties, al weken. Dus dan toch maar gaan slapen. Het lief legde zijn handen op mijn buik maar ik kon het niet verdragen. Het begon dan toch venijnig te worden en dus wipten we die kleine Stella uit haar bed, zwierden we haar de auto in alsook mezelf mèt opgespannen buik en kotszakje. Midden in de nacht reed mijn lief ons zenuwachtig doch beheerst richting tante en daarna richting ziekenhuis. In de auto werden de weeën erg heftig maar ik kreeg ze vlotjes weggepuft. Op de parking van het ziekenhuis werden we vertederd aangekeken door een verpleegster die huiswaarts ging: ah jullie komen voor een nieuw leventje... ja deuheu, ik sta daar niet in het midden van de nacht, al puffend en grommend om effe een frisse neus te halen!
Het was razend druk op de verlosafdeling, de volle maan was de schuldige volgens de vroedvrouwen. Een stel monitorkabels en enkele pittige weeën later werden we alleen gelaten. Die eerste vlogen er nogal snel af, kon ze niet verdragen. Weeënstorm. Meepuffend lief. Geroep en getier.Twee keer persen. Prachtige gezonde dikke dochter op mijn buik. 3860g voor slechts 37 weken! Uren later belandde ik dan eindelijk op mijn kamer op de materniteit met gi-gan-tische hoofdpijn. En toen ik mezelf voor het eerst in de spiegel zag bleek ik overal rode puntjes op mijn gezicht te hebben. Dat lag aan de supersnelle bevalling (slechts 2u!). Dochterlief had het ook, rode stipjes, ook van de snelle geboorte. Voor een baby is het beter om geleidelijk aan geboren te worden, maar tijdens de bevalling voelde ik, na het breken van mijn vliezen net voor een perswee, Lili keihard tegen mijn bekken botsen. Baren doet gigantisch veel pijn, echt heel veel pijn, en daarom perste ik zo hard. Anyway, het is met haar helemaal goed gekomen: ze ziet er superschattig uit! Het was een hele mooie bevalling!



De weken die volgden zaten we hier thuis allemaal op een hele mooie roze wolk. Echt zomerweer in april, het lief met erg veel verlof thuis, zoete Stella en droombaby Lili. En dat hadden we verdiend na al die miserie met Stella. Lili bleek na 3 weken ook een refluxer maar ze kreeg snel medicatie en werd na enkele moeilijke huilerige weken terug de droombaby die ze van in het begin was.




En vandaag werd deze meid dus twee. Tijd voor een derde zou men denken. Maar blijkbaar ben ik de enige hier thuis die daar zo over denkt...Wie weet...ooit...
De vilten kroon werd opnieuw gebruikt en er werden kaarsjes uitgeblazen. Voor haar verjaardag gaan we een dagje naar de Efteling, maar voorlopig is grote zus nog te pips. Omdat ik haar toch wel iets wilde geven maakte ik deze poppenkleertjes.







Ik zag ze in het tijdschrift OOK dat ik doorbladerde bij oma, de werkbeschrijving en de patroontjes vind je hier. Er staan geen foto's bij, die stonden in het tijdschrift. Het poppenjasje is erg goed gelukt, al zeg ik het zelf. Het was de allereerste keer dat ik een kap en een mouw maakte. De kap, dat ging vanzelf, maar die mouwen! Oh boy! Daar heb ik echt lang op zitten kijken, hoe die erin moesten. Uiteindelijk staan ze erin maar het trekt wel wat, ondanks de vele knipjes. Ik steek het op het patroon haha. Het jasje is omkeerbaar, het goeie daarvan is dat je dus geen ieniemienie zoompjes moet inleggen. En ook leuk is dat het jasje zowel voor een meisjes- als een jongenspop kan dienen. Van deze patroontjes probeerde ik ook een broekje. Dat is grandioos mislukt. Ik heb nog nooit een broek gemaakt en snap dus niet hoe zo'n ding in elkaar moet. Ondertussen heb ik er al uren en uren over nagedacht en denk ik te weten hoe het dan wel moet. Misschien probeer ik het later nog wel eens. Het blauwe jurkje maakte ik van een keukenhanddoek, het patroontje tekende ik zelf.
Het ruitjestenuetje is mislukt. De stofjes zijn wel leuk: rode ruitjes met een kerststofje aan de andere kant, het was de bedoeling dat het ook omkeerbaar zou zijn. De armsgaten zijn zo klein dat ik ze niet mooi afgewerkt krijg en het broekje past niet over de poep en de pijpen zijn te smal. Omdat het broekje van het patroon niet lukte tekende ik zelf een patroontje, maar het past dus niet...

Dit is een beleg: