woensdag 24 oktober 2018

Einde

In de feiten is deze blog al een hele tijd morsdood. Ik zal hier niet meer verder schrijven maar zal de blog nog wel online laten staan. 

Sommige inhoud is nog steeds relevant en er zijn nog steeds 300 pageviews per dag! Wow! 

Ik heb een nieuwe blog gemaakt om onze reisverhalen te kunnen neerschrijven. Wie daarin geïnteresseerd is van harte welkom op www.justinamarialouisa.com

Merci voor alle input doorheen de jaren, de gezelligheid en de wederzijdse inspiratie!



Gepost door Stien op 13:47 392 reacties
Labels: , , ,

maandag 25 juli 2016

Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar Engeland varen?

Ik schrijf onze reisverhalen voortaan op een nieuwe blog, welkom op www.justinamarialouisa.com






We maakten al eerder korte tripjes maar nu was het voor echt! Op fietsvakantie voor drie weken! We fietsten van Gent naar Engeland en langs de Franse Westkust terug naar huis. Er kwamen twee ferry's en twee treinen aan te pas maar de volledige 875km trapten we zelf bij elkaar. Met veel genieten en doorbijten, met veel mopjes en natuurschoon om ons heen om na 20 dagen met een stel stevige kuitspieren, gekweekt zitvlees en heerlijke herinneringen terug thuis te komen.

 Voor onze tocht gebruikten we drie verschillende routeboekjes:


1 juli 2016: Gent - Kingsdown 54km 

Op de eerste dag van de grote vakantie ging onze wekker al vroeg af. Om 4u45 stonden we op, en fietsten we een dik kwartier later door een donker en slapend Gent naar het station. Met kriebels in de buik en een hart vol verwachting. Helemaal naar Engeland zeg! Daar waren vier van de vijf gezinsleden nog nooit geweest.
We namen de eerste trein naar De Panne. We kozen voor de eerste trein omdat we dachten dat die wel heel rustig zou zijn, want met vier fietsen, een aanhangfiets en een berg bagage op een trein van de NMBS stappen is geen sinecure. We hadden een heel half uur nodig om eerst op het perron te geraken en dan in de trein. Het was gelukkig een moderne trein waar we op klapstoeltjes naast onze fietsen konden blijven zitten. En gelukkig was de conducteur erg vriendelijk en was ze helemaal onder de indruk van onze fietsvakantieplannen. De trein was zo goed als leeg, dat maakte het relaxed vertrekken. Er zat in ons compartiment nog een man, een Afghaan die op dat moment aan het facetimen was met zijn kleuterdochtertje in Afghanistan. We hebben allemaal eens gezwaaid naar dat kleine meisje.

Een dik uur later stonden we op het perron van Adinkerke waar we de roetsjbanen van Plopsaland konden zien. Voor ons lag ons grote avontuur! We starten met fietsen om 7u15. Het was best koud en er stond een strakke westenwind. Wind op kop dus. We kozen voor de kortste route naar Duinkerke waar de ferry ons om 14u naar Engeland zou varen. We fietsten door de industrieterreinen rond de stad, de ferryhaven van Duinkerke ligt immers nog voorbij de stad. Het was daar bevreemdend fietsen maar tegelijkertijd ook erg cool! Tijdens de fietstocht doorheen Duinkerke begon het ook te miezeren met de wind op kop. Lili kreeg het koud en begon te brommen dat ze er geen zin meer in had.

Rond de middag zagen we de ferryhaven voor ons opdoemen. We moesten een heel stuk fietsen op een tweevaksbaan tussen auto's en vrachtwagens, maar gelukkig waren er wegenwerken waardoor de snelheid laag lag. We waren onder de indruk van de haven, zo groot en zoveel prikkeldraad. Door de strenge controles, de scans voor de vrachtwagens en de prikkeldraad kwam de hele vluchtelingenproblematiek voor ons en voor de kinderen wel heel dichtbij. Wat een gelukzakken zijn wij toch, met het juiste paspoort op zak mogen wij gewoon naar Engeland zeg!
We waren te vroeg voor onze geboekte ferry maar mochten mee op een ferry vroeger. De Britse bemanning was heel attent voor ons, fietsers. We mochten eerst op de ferry en ze zeiden ons om bij aankomst te wachten als laatsten zodat we niet tussen het vrachtverkeer zouden moeten fietsen.
We hadden veel bekijks, er waren nog twee andere fietsers maar zonder bagage.
De meisjes en ik hadden een pilletje tegen reisziekte genomen, maar vermoedelijk wel wat te laat want zelfs al vaart dat schip nog niet, die deining in het dok was voor mij al voldoende om al mottig te worden. En ook heel slaperig.

Al snel zagen we de kliffen van Dover opdoemen, ons hart maakte een sprongetje.
Eenmaal ontscheept in Dover moesten we de rode lijn volgen, dat geeft een traject voor fietsers weg van het zware verkeer. Goed gezien van die Britten! Al is het niet altijd even duidelijk aangegeven. We moesten al meteen links rijden, dat was heel raar maar wende echt ontzettend snel.
Het werd tijd om ons routeboekje boven te halen. Voor deze etappe gebruikten we het boekje van de Hart van Engelandroute. Al meteen hadden we prachtig zicht op het kasteel van Dover en de kliffen. Na Dover ging het rollend op en neer met een aantal prachtige offroadpaadjes.

A video posted by @stienschrijvers on

We hadden op voorhand een camping in Kingsdown gereserveerd. 50m voor de camping, die wat klimwerk vergde, kreeg Stella platte band. Tja iemand moet haar vader aan het werk houden.


Er was veel wind, maar geen regen en de zon kwam erdoor. De camping in Kingsdown is echt prachtig! Bovenop de top van een klif kijk je vanuit de tent uit op de zee. En omdat we er nog voor het echte hoogseizoen waren was het er heel rustig.
We maakten nog een avondwandeling op het strand en de kinderen kregen Engelse chips (oh wat een verbazing!) in de pub.


2 juli 2016: Kingsdown - Whitstable 63km

De dag begon met zon! Wat een prachtig uitzicht uit onze tent, met de zon op de zee! We fietsten al heel vroeg (leve het tijdsverschil!) een heel stuk langs de kust en hadden veel bekijks. Op sommige plekken was het niet zo heel duidelijk waar we naartoe moesten en dan waren er altijd behulpzame Engelsen. We hadden zeer mooie offroadstukjes, wat echt genieten is want ze zijn autovrij en onze fietsen zijn er met de dikke banden op voorzien.
 Het was best veel klimmen maar ook lekker afdalen op autovrije paadjes! We fietsten ook hele stukken langs wegen omzoomd met typische Engelse hagen, dat werd na verloop van tijd wel wat saai want je ziet weinig van het landschap.
We kwamen langs romantische dorpjes, met veel stokrozen en schattige huisjes en oude kerken. De graven op de kerkhoven waren al 300 jaar oud.
 Canterbury was heel druk, het zei ons weinig. De camping in Canterbury bleek gesloten, en toen we wilden bekomen op een terrasje in Canterbury om te beslissen wat we zouden doen kregen we een echte hoosbui op onze kop. Gelukkig konden we schuilen onder een afdak. De kinderen kregen het koud dus kochten we aan een kraampje een warme toast.
Daarna fietsten we door naar Whitstable, daar was immers de volgende dichtstbijzijnde camping. Het was ook nog maar vroege namiddag dus tijd zat! Een heerlijk autovrij stuk onder de bomen op brede grindpaden, dat steil omhoog en omlaag ging. Lekker sjezen!
De camping was wat vergane glorie met een douche met een zielig straaltje, maar wat een heerlijk vriendelijke mensen!
Whitstable is ook echt een heel fijne plek! Er hing een no-nonsense sfeertje en we aten heerlijk op het terras van Hotel Continental met zicht op zee. Dat hotel was zo de max, met een bar en een restaurant waar kinderen welkom zijn en waar een mix van mensen relaxed geniet. Ik wil daar nog eens naartoe! We zagen tijdens het eten de regenwolken over de zee aankomen maar ze waaiden gewoon over terwijl wij gewoon lekker in de zon bleven zitten. Zalig!
 Tot nu toe hebben we enkel nog maar Britten gezien en gehoord, hoe zalig is dat!
We betaalden 20£ voor de camping en de kinderen kregen nog een grote zak snoep mee voor onderweg.

3 juli 2016: Whitstable - Rainham 58km

Mooi weer vandaag, met veel zon en 22°! Ideaal fietsweer! In Faversham fietsten we door een reservaat met moerassen en schaapjes die gewoon loslopen. 

In Newington was het ook zeer mooi, na een singletrack vol brandnetels kwamen we op de top van een heuvel en konden we in het dal de boomgaard met appelbomen zien. En ook de weg die doorheen de boomgaard weer omhoog slingert. Lili had echt een metamorfose doorgemaakt. Terwijl ze op dag 1 al hysterisch werd van de aanblik van een helling klom ze nu echt zoals een berggeitje. Zo trots op zichzelf!

Het was een zware dag vandaag, we hebben echt moeten doorbijten. We reden een heel stuk verkeerd rond Sittingborough waardoor we veel tussen druk verkeer hebben gefietst. We kochten ijsjes in de supermarkt. De B&B waar we op hoopten was gesloten, al googelend kwamen we uit bij het Premier Inn Hotel, waar ze gelukkig nog een familiekamer hadden! Dat we met vijf in een kamer voor vier sliepen was geen probleem, we hebben immers ons kampeergerief bij. Oh en ze hadden een BAD! Hoe zalig! En als je op hotel bent dan doe je ook gauw even een wasje want we hadden niet veel kleren mee.
We gingen Indisch eten, heerlijk!
We betaalden 69£ voor een familiekamer voor vier personen in het hotel.


4 juli 2016: Rainham - Abbey Wood 65km

De tocht begon in Rainham doorheen een natuurgebied langs de monding van een rivier. Wat ruwe vergane havenindustrie maakte het Riverside Countrypark heel bijzonder van sfeer. Daar kwamen we ook de eerste vakantiefietsers tegen. Een koppel uit Londen dat naar Zwitserland fietste en dat ons waarschuwde voor de irritante fietshekjes die je overal in Engeland vindt maar die in Londen blijkbaar nog irritanter zouden zijn. Het was telkens een hele klus om door zo'n hekje te geraken met onze hele cavalerie.


Na Rainham volgde veel verstedelijkt gebied, dat maakt het altijd wat moeilijker om de route te volgen en het was ook een van de minst kindvriendelijke stukken.
 Rochester is zeer mooi, Astor was helemaal weg van het kasteel! We dronken gemberbier op een bankje in de schaduw want het was warm!
Rond 17u komen we aan in Dartford en we zijn bijlange nog niet moe! Het tijdsverschil met het continent speelt nog altijd. We beslissen door te rijden tot Abbey Wood, de eerste camping in de wijde omgeving.
We volgen een stuk van het Thamespath, Londen komt dichterbij! Het is een singletrack die quasi is dichtgegroeid. Onze benen staan vol schrammen en beten en Lili valt een aantal keer (maar zacht in het hoge gras). De moraal blijft wel goed want het is vlak en we kunnen Londen bij wijze van spreken ruiken!

De laatste kilometers tot de camping zijn er echt teveel aan, zowel Lili als ik zijn doodop en zagen. Stella is dat evenzeer maar die geeft geen krimp. We komen rond 19u30u aan op de camping, zetten snel de tenten op en koken onze noodmaaltijd. We hebben altijd een noodmaaltijd bij, dit keer aten we pastazakjes van Knorr waar enkel wat water bij moet. Klaar op een wip en na zo'n dag smaakt echt àlles!
 De camping van Abbey Wood is prachtig. Het tentenveld ligt niet tussen de campers, maar onder veel grote beukenbomen, heel erg rustig en kraaknet. Er was ook een klein speeltuintje, Astor was in de wolken. Toen de kinderen in hun tent lagen en wij een glaasje wijn dronken zagen we de vos waar de campinguitbater ons voor gewaarschuwd had. Bijzonder! Kamperen in bosrijk Engeland staat gelijk aan schoenen en eten opbergen waar de vossen en de eekhoorns er niet aan kunnen. Onze buren waren ook vakantiefietsers uit Duitsland, zij vertelden ons dat een eekhoorn de voorbije nacht het tentzeil en een dure fietstas had kapot geknaagd. Niet leuk!

We betaalden 33£ voor de camping.

5 juli 2016: Abbey Wood - Crystal Palace London 46km

Na de zware dag van gisteren wilde Lili wel weten hoe ver het nu eigenlijk nog was tot in Londen. Niet ver zei haar vader, de navigator. We hadden de camping Crystal Palace al enkele weken geleden gereserveerd voor drie nachten, zodat we Londen konden verkennen. Lili wilde zo graag door Londen fietsen! Ze had er op school een werkje over gemaakt, de Londen Eye geknutseld. Dus ze was getiktakt om Londen te ontdekken. Het leek ons magisch om door Londen te fietsen naar de camping en pas daarna te citytrippen. We vonden het belangrijk om de eerste glimp van Londen op te vangen op de fiets daarom kozen we voor Crystal Palace in plaats van Abbey Wood om Londen te verkennen, hoewel beide campings ongeveer even ver van het centrum liggen.

We vertrekken laat want Dries wilde absoluut English Breakfast. Hij was ook de enige die het echt lekker vond, wij vonden dat het enorm op de maag lag. We fietsten de hele dag door verstedelijkt gebied maar langs fietsvriendelijke wegen en langs de Thames. We voelden dat we Londen naderen. Greenwich is heel mooi en gezellig, na een steile klim kwamen we in het Greenwichpark aan waar we genoten van het uitzicht over de stad. We picknickten met de skyline van Londen op de achtergrond. De kinderen werden wat zenuwachtig want de grote stad kon nu toch echt niet meer zo ver weg zijn!

A photo posted by @stienschrijvers on

Het meest magische moment van de hele fietsvakantie was het moment waarop de kinderen voor het eerst de Tower Bridge in de verte zagen. Ze stuiterden van contentement en konden zelf amper geloven dat ze tot in Londen waren gefietst! De max gewoon!

A photo posted by @stienschrijvers on

We volgden het pad langs de Thames verder en fietsten zomaar ineens Londen binnen! Onze kinderen fietsten gelijk pro's in de grote stad en oh wat waren ze trots!


We waren rond 16 à 17u in hartje Londen, de avondspits was volop aan de gang. Het fietsverkeer raasde langs ons heen, daar wilden en konden we niet meer tussen fietsen. Het was echt opvallend hoeveel fietsers er reden maar allemaal jonge mensen, vooral mannen die moedig genoeg waren om op de smalle strookjes te racen met hun sportieve lichte fietsjes. Sommige stukken fietsten we, andere stukken stapten we. We waren een absolute bezienswaardigheid, maar onze kinderen deden dat goed en vonden het supercool! Dat maakte dat we pas heel laat op Crystal Palace aankwamen. We voelden de bui al hangen toen we aan de London Eye passeerden, even pauzeerden en genoten van het zicht. We probeerden de camping te bellen maar we kregen geen gehoor. Ietsje na 20u kwamen we op de camping aan, nochtans qua kilometers echt niet ver maar we vorderden zo traag in de stad! We hadden gereserveerd dus we dachten dat er wel ergens een briefje zou hangen waar we onze tent mochten zetten. Maar niets was minder waar. We stonden daar, uitgeput, oververhit en hongerig voor een gesloten camping. Toen kwam de campinguitbater aangewandeld en kregen we op een vermanende toon te horen dat er na 20u niemand meer wordt toegelaten op de camping en dat we voor 18u hadden moeten aanmelden "I thought we made that very clear!". Ja zeg! Alsof wij ergens hadden staan lanterfanten! En dan volgde "But you are here now, so we have to do something isn't it?". De strikte vermanende campingbaas werd toch wat milder, gaf ons een heerlijk rustig plekje onder hoge loofbomen en bracht ons het menu van het nabije Indische restaurant dat aan de bareel van de camping kwam leveren. De kinderen zaten heel laat in hun tent, Astor sliep zelfs al voor zijn chicken korma arriveerde. Ondertussen werden wij levend opgevreten door de muggen.

A photo posted by @stienschrijvers on



We betaalden voor deze camping voor twee plaatsen, omdat volgens de strikte Britse kampeer- en brandveiligheidseisen twee tenten minstens 3 meter uit elkaar moeten staan, scheerlijnen incluis, ongeacht of je 1 gezinnetje bent of niet (we onderdrukten net een roloog). We betaalden 130£ voor drie nachten. We vonden Abbey Wood een veel mooiere camping dan Crystal Palace, maar beide campings zijn heel ordelijk, groen en rustig. Verbazend eigenlijk wel, zo vlakbij een grote stad.

6 & 7 juli 2016: Citytrippen in London

Vlakbij de camping konden we bus 3 nemen, zo'n typische rode Londense dubbeldekker. De campingbaas gaf ons de tip om bovenaan links vooraan te gaan zitten, zo hadden we het beste zicht. De busrit duurde ongeveer 1 uur tot aan de Big Ben, de kinderen reden gratis. De eerste dag bezochten we de typische highlights zoals Tower Bridge, Tate Modern, Big Ben en lunchten we op een streetfoodmarktje in Borough Market. Voor Londen hadden we dit reisgidsje mee.


De tweede dag bezochten we Notting Hill, en picknickten we in een parkje met speeltuin. Het is pas op deze dag dat we voor het eerst Engelse kinderen zagen! In Notting Hill gingen we ook langs bij deze fietsenmaker en sloegen we praatje met de fietsherstelster. Ze vertelde dat ze in de wijde omgeving de enige was die met naafversnellingen overweg kon, en dat dat een zeldzaamheid was in Londen. Zowat iedereen rijdt er met derailleur zonder spatborden en bagagedragers. En er rijden al helemaal geen kinderen of bakfietsen rond. Ik geloof dat we twee keer een fiets met een kinderzitje achterop hebben gezien. De Londense fietscultuur is dus duidelijk nog groeiende. Ik ben eens benieuwd hoe het eraan toe gaat over pakweg 5 jaar. Misschien gaan onze oudsten over een aantal jaren wel eens alleen met hun vrienden (misschien ook wel met de fiets want hey zo ver is dat niet he!), hopelijk zullen ze zich herinneren hoe anders het was.

A photo posted by @stienschrijvers on


8 juli 2016: Crystal Palace London - Gatwick 53km

De twee 'rustdagen' in Londen deden verlangen naar de fiets. We waren allemaal blij om weer verder te kunnen trekken, hoe magisch Londen ook was. De moraal zat goed en we verlangden naar natuur. Vanuit Londen volgden we een nieuwe route, namelijk de Avenue Verte. Dat is een fietsroute tussen Londen en Parijs, bewegwijzerd en met routeboekje. Deze route sluit aan Westminster Abbey aan op de route uit onze vorige etappe. Op de website kan je alle etappes goed bestuderen en ook de hoogteprofielen etc. checken. De GPS-track is ook gratis te downloaden.

 Na wat zoeken belandden we al snel weer van op de camping op onze route, en dus op de Wandle Trail, een autovrij pad dat langs de rivier loopt. Heerlijk groen, en we vonden een mooi picknickplaatsje aan een vijvertje met eendjes.
De Farthing Downs ten zuiden van Londen waren fenomenaal mooi. Aardig klimmen wel, maar een prachtig uitzicht en een sfeer van eeuwenoude geschiedenis met stenen waterputten, zeer oude bomen en graven. Stella kon niet verdragen dat haar zus sneller naar boven klom dan zij, wat al zeer uitzonderlijk was. Dat maakte dat ze een crisis kreeg en nog trager klom en nog luider kloeg, waardoor Lili natuurlijk nog sneller naar boven ging. Echte zusterliefde. Op de top moest Stella even bekomen, niet zozeer van de fysieke prestatie maar vooral van het feit dat haar kleine zus haar eraf had gereden.
Wat verderop kwamen we vier Franse vakantiefietsers tegen, het waren oudere mensen en die hadden blijkbaar nog nooit een fietsgps gezien. Op deze route kwamen we vaker vakantiefietsers tegen, veelal oudere Britten die naar Parijs reden. Nooit met een kampeeruitrusting en al helemaal niet met kinderen.

Toen we in Redhill doorheen de dorpskern fietsten werden we plots ingehaald door een man op een elektrische mountainbike die ons staande hield. Hij had een fietsenwinkel en wilde zo graag een fotootje en wat horen van ons verhaal. We wisselden ook businesskaartjes uit, natuurlijk!


De route gaat dwars onder de luchthaven van Gatwick door, dat stuk blinkt niet uit in natuurschoon maar wij houden wel heel erg van die variatie. De vorige route voerde ons ook al door industriegebieden, natuurreservaten en stedelijke gebieden. Dat maakt het zo boeiend! De luchthaven was echt een hit bij de kinderen, die zich tot ware vliegtuigspotters ontpopten.

Die nacht logeerden we weer in de Premier Inn, het hotel was eigenlijk volgeboekt maar toch werd er een familiekamer voor vier tevoorschijn getoverd. We genoten weer van een overheerlijk bad! Aaaahhhhh! We betaalden 71£ voor het hotel.

9 juli 2016: Gatwick - Rotherfield 45km

De dag startte met een aantal autovrije routes, de Worth Way en de Forest Way. Beiden spoorwegtracés die zijn omgevormd tot fietspaden. Wat betekent dat ze niet steil zijn en dat ze autovrij zijn. Bovendien fiets je zo in het groen en autovrij. Heerlijk! Het eerste deel was traag stijgend, het tweede deel traag dalend, zoals dat gaat met spoorwegen.
A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on


Ondanks het feit dat het eigenlijk geen zwaar terrein was was de moraal bij Lili echt niet goed. Na deze trails kwamen de stevige hellingen met écht stevige klimmen. Terwijl Stella zo eentje is die doorzet en op haar tanden bijt, en zich misschien wel zou overdoen om toch maar niet af te geven is Lili eentje bij wie de moed al snel in de schoenen zakt. We hadden haar al geleerd dat ze vooral moest blijven geloven in zichzelf en dat ze gerust mocht stoppen om te rusten om daarna met hernieuwde kracht verder te gaan. Dat kan ze en dat weet ze! Maar ze was die dag niet in topconditie, en ze vloekte en was zo brutaal als de pest tijdens het klimmen. Ze was in staat om Astor van zijn aanhangfiets te duwen, omdat dat joch natuurlijk vanuit zijn luxepositie makkelijk praten heeft tijdens een klim. Op een bepaald moment kon gilde ze "deze berg heeft geen top! Dit is een berg zonder top en jawèl papa die bestaan écht! Jij weet er helemaal niets van!". Zich focussend op haar colère kwam ze gestaag boven. Tijdens de afdalingen was ze echt razend enthousiast tot ze weer een helling zag komen. Het was ook echt een zware etappe. Toen we merkten dat de camping die we wilde nemen opgedoekt was en de volgende 20km en nog twee van die steile hellingen verderop lag durfden we het haar niet te zeggen. Ze klom en ploeterde en in Rotherfield was het op. Ze klom en ze huilde en ze kon echt niet meer. Soms bestaan wonderen echt want net op die top zag Stella, terwijl ze samen met mij op haar vader en haar zus wachtte, een onnozel blaadje hangen waar een tent op getekend stond. We namen een kijkje dichterbij en daar was de "Secret Cycle stop"! Oh zou het echt?! We reden de oprit van de boerderij op waar we een nors kijkende boer aantroffen, of we mochten kamperen op zijn weide? De man zei dat dat absoluut geen probleem zou zijn, 6£ per persoon en we mochten kiezen waar. De plek was prachtig, echt pal op de heuveltop!



De boer en de boerin bleken ook echt hele hartelijke mensen want ze brachten ons tafel en stoelen en een doos met speelgerief, maakten hun garage leeg zodat we daar konden schuilen als het weer te slecht zou worden 's nachts. Toen wij de tenten opstelden toonden zij onze kinderen de dertien pasgeboren biggetjes, lieten hen de geit aaien en deden samen met hen de kippen op stok. Hoe heerlijk! Onze kinderen genoten dat het geen naam heeft (zo moe waren ze dan eigenlijk toch niet), ze spreken er nu nog van!

A photo posted by @stienschrijvers on
Toen Dries naar de kruidenier in het dorp fietste om wat eten te scoren kwam hij onderweg twee vakantiefietsers uit Luik tegen die een inbussleutel wilden lenen, en die en passant vroegen naar een slaapplek. Ze hadden al hun hele trip wild gekampeerd en wilden wel eens douchen. Dus toen hij terugkwam met eten had hij ook gezelschap bij. Vonden we wel wat jammer, want het was zo idyllisch alleen op die top.
Het hoogteprofiel van deze etappe van Heatfield naar Groombridge (wij fietsten omgekeerd), de boer woont op de middelste top:

10 juli 2016: Rotherfield - Seaford 55km

Die ochtend werden we wakker met ons hoofd letterlijk in een wolk. Er hing nattigheid die zowat het midden hield tussen mist en miezerregen. Blijkbaar echt typisch Engels. Het gaf een mooi beeld, maar we werden er wel zeiknat van. De boer had dus niet voor niets zijn carport leeggemaakt, we maakten spek met eieren en hete koffie onder het afdak, en verbroederden wat met de andere Belgen. De boer verbaasde zich over onze Engels-Franse communicatie met onze landgenoten. We babbelden een uur weg met de boer, zo een vriendelijke man!
 Het was de eerste keer dat we moesten opkramen in de regen. Onze Waalse buren hielden het voor bekeken en gingen na hun ontbijt gewoon weer slapen. Wij pakten alle waterdichte fietstassen in in de grote tent met voortent en pakten de tenten nat in. We trokken onze regenjassen en fluohesjes aan, want de zichtbaarheid was echt heel beperkt. Ook reden we allemaal met onze lichten aan. Niemand vond de regen echt erg, op de fiets heb je daar eigenlijk weinig last van!

Na twee stevige klimmen kwamen we bij het Cuckoo Trail aan, weer een spoorwegtracé waar een fietspad van gemaakt was, en het ging in onze richting alleen maar naar beneden! Dat hadden we wel verdiend! We regen de kilometers aan elkaar, zo ging dat wel vlotjes! Na de Cuckootrail kwamen we in Abott Wood dat weer wel goed steil was, maar oh zo prachtig! Een bos met quasi enkel grillige eikenbomen, het leek wel een sprookje. En er was niemand, alleen wij. Wat een genot!
 Na de middag hield de regen op, en waren wij snel weer warm en drooggefietst. Na het bos kwamen we in de Cuckmere Valley, in Alfriston, want daar was een camping. De camping stond vol jongeren en er was nergens een receptie te vinden. De toiletten en douches waren goor, vuiler dan je ze op festivals vindt. Dat zagen we absoluut niet zitten. We zagen in ons routeboekje ook een hostel staan dus fietsten we daarnaartoe langs een steile drukke weg. Dat hostel was al lang, aan de spinnenwebben en de ingegooide ruiten te zien, gesloten. Wat nu? Google toonde ons een campsite in Seaford. Ookal waren we allemaal al best moe, er was echt helemaal niks anders in de buurt dus doorfietsen maar! In Littlington zagen we het paard in de krijtrotsen, en de zon scheen op onze snoet. We fietsten langs de Seven Sisters, waren verrukt om de zee terug te zien en het uitzicht was fabuleus!
 Toen we op de campsite aankwamen vonden we het niet meteen, al googlend leerden we dat het een kampterrein van de National Trust was wat vooral voor (scouts)groepen bedoeld was. Geen camping dus. Maar we waren moe, dus kropen we langs het hek en zetten onze tenten op. De kinderen klommen in de kersenbomen en we aten ons noodeten, noodles met een smaakje. Iedereen sliep als roosjes, behalve ik. Ik heb de hele nacht liggen waken. Het waaide ook ontzettend hard die nacht, dat maakte het wildkamperen nog onheilspellender. Maar toen we 's ochtends opstonden scheen weer de zon!

11 juli 2016: Seaford - Newhaven 15km + Brighton heen en terug 20km

De boot in Newhaven was geboekt. We zouden de eerste boot nemen op 12 juli. Wat dus maakte dat we tijd zat hadden om van Seaford naar Newhaven te fietsen. We fietsten echt bovenop de kliffen, winderig maar man toch zo mooi! Het pad liep doorheen een golfterrein.
 In Newhaven aangekomen gingen we op zoek naar een hotel voor de nacht. We moesten immers al voor 8u op de ferryhaven zijn om in te checken dus de hele santenboetiek opkramen op een camping was niet realistisch. Tot onze verbijstering bleek elk hotel en elke B&B in Newhaven volgeboekt. Ook de Premier Inn waar de kinderen al van droomden. Wat stom van ons, want als we de boot boekten hadden we even goed een hotel kunnen regelen. We vonden uiteindelijk een kamertje in een B&B, en echt, zo vies en vuil...geen woorden voor. We kregen geregeld dat we slechts 1 kamer betaalden, want naast vuil was het ook nog pokkeduur. Die man wist wel dat er niks meer vrij was. We betaalden 100£ voor een piepklein vuil kamertje, de kinderen en ik sliepen samen in het bed en Dries sliep op zijn matje op de grond. Omdat de kamer niet de luxe van een proper bad en wat relaxruimte bood waar we zo naar verlangden wilden we onze vrije namiddag leuk besteden. We gingen zwemmen in het zwembad van Newhaven en fietsten naar Brighton, want ons gidsje gaf aan dat de fietsroute langs de kliffen daar zeer de moeite was. Dat was ook zo!

A photo posted by @stienschrijvers on

A photo posted by @stienschrijvers on

Het was heerlijk weer, en het zeewater golfde over de balustrades van het pad. Zelden zo spectaculair gefietst! Omdat de kinderen echt moe waren zijn we niet helemaal doorgereden tot in Brighton zelf, maar ooit gaan we terug!
We kochten in de supermarkt wat brood en beleg en een flesje bubbels. We picknickten in het wild, en namen al afscheid van Engeland. Oh wat een melancholie! Maar tegelijkertijd ook boordevol verwachting wat Frankrijk ons zou brengen!

12 juli 2016: Newhaven - Dieppe - Berneval 15km

Ferrymuil
Al vroeg stonden we klaar aan de ferryhaven van Newhaven. We wilden immers zo rap mogelijk weg uit die vieze kamer en voor het inschepen werden we weer een uur op voorhand verwacht. Het weer zag er best goed uit! Bij het wachten om in te schepen geraakten we aan de praat met een Brit die naar Parijs fietste en die verwonderd was dat onze kinderen de heuvels ten zuiden van Londen hadden aangekund. De meisjes straalden van trots! Er was nog een vader en dochtertje die met de tandem naar Parijs gingen, maar zij gingen elke nacht op hotel dus ze waren licht bepakt. Op deze ferry was er minder plaats voor fietsen dan in die van Duinkerke, we hadden gelukkig zelf twee spanbanden mee (die ook onze wasdraad zijn) om de fietsen mee vast te maken zodat ze niet over het hele vrachtruim schuiven tijdens de overtocht.
Tijdens de overtocht deden we allemaal een dutje, behalve Dries. Met het mooie weer konden we deze keer wel op het bovendek. Toen ik met natte teva's weer binnenging zwiepte ik van de binnentrap die bekleed was met gladde planken. Nochtans had ik de trappen buiten heel erg voorzichtig genomen en de kinderen daartoe meermaals aangemaand! Ik hield er een pekzwarte bil aan over voor de twee volgende weken. Typisch.
Op de boot konden we de kliffen nog lang zien, maar op een bepaald moment was er enkel en alleen maar grote blauwe zee te zien rondom ons. Na een overtocht van vier uur zagen we de krijtrotsen van Dieppe opdoemen. Ondertussen al een vertrouwd zicht, die witte kliffen.
 
In Frankrijk belandde we bij het ontschepen wél tussen het vrachtverkeer. De Franse bemanning had daar dus niet bij stilgestaan. We begonnen te fietsen maar voelden ons al snel onveilig tussen al die optrekkende tientonners dus reden we weer terug naar de haven om daar even te wachten tot alle bruut geweld was gepasseerd.



A photo posted by @stienschrijvers on




Het was warm in Frankrijk, en het was ook verre van plat. Toch waren de hellingen meteen heel anders dan in Engeland. Milder en overzichtelijker. Iedereen was wat groggy van de boot, en we hadden deze dag ingepland als relatieve rustdag. Dus gingen we al na 15 kilometer op de camping. Volgens de kaart konden we een shortcut nemen, nu hadden we al geleerd in Engeland dat shortcuts in heuvelachtig terrein eigenlijk meestal niet bestaan. Toch navigeerde de koptrekker ons een GR-pad op. Prachtig uitzicht, heerlijk graspaadje steil naar beneden woehoew! Tot het pad ineens stopte...en we onder een brandende zon ons hele hebben en houden weer naar boven moesten slepen. Daar zijn we zeker een vol half uur mee bezig geweest.
De campingbaas was echt vreselijk vriendelijk! Hij was getrouwd met een Belgische en we grapten en grolden wat aan de receptie. Hij reserveerde voor ons het enige restaurantje in het dorp, wij verlangden alvast naar de Franse keuken na 12 dagen Britse -ahum- kookkunst.

Meteen viel op hoe goedkoop de campings in Frankrijk zijn, we betaalden 17,5€!

13 juli 2016: Berneval-Le-Grand - Cayeux-sur-Mer 49km

Mooi weer en rugwind! Zoals het routeboekje al voorspelde hadden we in deze etappe quasi altijd rugwind. Dat trapt toch makkelijker, en vooral in de klimmetjes maakt dat een groot verschil. We fietsten vandaag de hele dag net achter een buienzone aan, het was dus belangrijk om niet sneller te fietsen dan de wind.


A photo posted by @stienschrijvers on



Onderweg stopten we geregeld aan een strand, zodat de kinderen in de branding konden spelen. Het was nochtans niet warm, 17°, maar wel zonnig. Ideaal fietsweer!
A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on

Volgens het routeboekje waren er twee campings vlakbij elkaar in Cayeux-sur-mer. In de ene camping hadden ze een verwarmd zwembad, dat leek ons wel leuk voor de kinderen. Maar toen ik in de receptie stond om te vragen of ze een plek hadden voor ons barstte daar een gevecht los tussen een campinggast en de campinguitbater. Onze kinderen stonden er bijna tussen. We waren erg geschrokken dus fietsten we maar naar de andere camping. Daar waren we welkom en er hing een hele ontspannen sfeer. De camping was wat vergane glorie, maar de uitbaters waren heel vriendelijk. Het sanitair was ouderwets maar schoon, alleen had een beetje warm water voor de afwas wel handig geweest. Toen de kinderen in hun bed zaten en wij nog een wijntje dronken voor de tent was de camping verlaten, ik denk dat de drie of vier gezinnen die er quasi woonden allemaal naar het vuurwerk voor de 14juillet waren gaan kijken. Bizar, zo helemaal alleen op een camping.

We betaalden 23€.

14 juli 2016: Cayeux-sur-Mer - Quend 52km

Cayeux-sur-Mer heeft een prachtig kiezelstrand. Vanuit het achterpoortje aan de camping reden we zo op onze route verder. We genoten ervan om door de rustige kustdorpjes te rijden. De kinderen speelden even op het kiezelstrand. Tot in Le Hourdel was het heerlijk rustig fietsen, duinen afgewisseld met dorpjes.


A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on



Zo kwamen we aan de Baai van de Somme waar het plotseling stikte van de toeristen. Zowel in de dorpjes maar ook op de fietspaden. En het klinkt misschien onverdraagzaam maar zondagsrijders op smalle fietspaadjes zijn echt lastig en soms zelfs gevaarlijk. Kinderen die geen instructies krijgen, gezinnen die plots in het midden van het fietspad stoppen om de eendjes te voederen, bejaarden op elektrische fietsen die ons half inhaalden en dan tussen onze kinderen en ons in kwamen fietsen... als het druk is is dat allemaal echt lastig. We konden dus niet echt genieten, onze kinderen waren ook de hele tijd geconcentreerd om hun fiets onder controle te houden.


In Quend kwamen we een camping tegen met verwarmd zwembad, het was toen 17u45 en het zwembad was nog open tot 19u. We parkeerden onze fietsen tegen de haag van het tentenveld, namen snel onze zwembroeken (die zitten allemaal samen in 1 tasje net om die reden!) en genoten ontzettend hard van wat zwembadpret.
De camping zelf was netjes en proper maar de mensen op de camping zelf...pffff...geen plek om lang te blijven.
We hadden een degout opgelopen van de drukte. We kregen heimwee naar Engeland, waar we rondfietsen in verlaten dorpjes en uitgestrekte natuur, waar er in wijde omtrek geen mensen te bespeuren waren, waar we met ons gezinnetje in onze cocon rondfietsten.  We waren bang dat het de hele verdere route zo zou blijven, dat de kust in Noord-Frankrijk nu eenmaal druk, marginaal en toeristisch was. We zochten tot 1u 's nachts naar een alternatieve route. In ons routeboekje lazen we dat er in Montreuil aansluiting was op de Groene Valleienroute. Die liep het binnenland in, en we hadden een kaart mee van het gebied. Zo zouden we tot in Doornik kunnen fietsen om van daaruit de Schelde te volgen tot in Gent. De GPS-track vonden we online.

We betaalden 41€ voor de camping met zwembad.

15 juli 2016: Quend - Montreuil (37km + 16km omgereden) 53km

We vertrokken om 10u30 en fietsten al meteen vlotjes een heel eind weg. We hoopten onderweg wel een bakker of supermarkt tegen te komen maar dat bleek niet zo'n evidentie. Iedereen voelde zich wat slapjes. 
Het was een heel erg mooie etappe, die landinwaarts liep. Dat leek ons veelbelovend voor onze routewissel.
A photo posted by @stienschrijvers on


Rond de middag kwamen we aan in Montreuil, waar we in de supermarkt wat eten en drinken kochten en picknickten aan de fontein. Montreuil was rustig en echt een mooi stadje! In Montreuil weken we af van de route.
 We fietsten zo'n dikke 8km langs de Groene Valleienroute, maar deze D-weg leek een drukkere baan dan we gehoopt hadden. Er was niet zozeer veel verkeer, maar de snelheid lag echt heel hoog. De weg slingerde door de heuvels en het uitzicht was wondermooi, maar dat razende verkeer deed mijn hart en gemoedsrust geen deugd. Na wat twijfelen besloten we ons buikgevoel te volgen en terug te keren en toch de oorspronkelijke route uit ons routeboekje te volgen. Dan liever drukke toeristische maar veilige en vooral autovrije weggetjes. We baalden wel, want het was warm en we hadden heel wat geklommen voor niets en er dan niet eens van genoten! We fietsten al snel weer op een grindpaadje langs een riviertje, we hadden de juiste keuze gemaakt!
A photo posted by @stienschrijvers on

We fietsten naar de dichtstbijzijnde camping, die lag op een heuvelflank en was omringd door bossen. Ook hier weer een camping die serieus verouderd was, met een groep vaste bewoners maar allemaal vriendelijke mensen. Hier was ook een verwarmd zwembad, en dat hadden we voor ons alleen! 's Nachts hoorden we de uilen roepen.

We betaalden 26€ voor de camping.

16 juli 2016: Montreuil - Wimereux 54km

Vandaag was er heel veel zon! Het was soms te warm. Iedereen was bij het opstaan nog moe dus het opkramen ging langzaam. De route was vandaag weer erg mooi, met veel vergezichten en de zee in de verte! Maar ook heel wat klimmen. We namen een lange middagpauze na een lange steile afdaling, nadien ging het fietsen bij iedereen veel beter!
A photo posted by @stienschrijvers on



A photo posted by @stienschrijvers on

Lili viel bijna in een steile afdaling op dikke kiezelstenen. Ze was daar echt van geschrokken.
Toen we in Boulogne-sur-Mer aankwamen wilden we in de jeugdherberg slapen, maar er stond vlak voor de deur een uitgebrande auto...en het leek erop dat onze fietsen op straat moesten staan (er stonden al fietsen van trekkers geparkeerd). En dat zagen we absoluut niet zitten. Er zat dus niks anders op dan voorbij Boulogne een camping te nemen.
Boulogne was gezellig en mooi om door te fietsen, al was het er met het mooie weer natuurlijk ook heel druk aan het strand. 
De eerste camping die we tegenkwamen lag net voor Wimereux op de top van een klif. De uitbaters hadden ook een cafeetje, zo'n ouderwets bruin cafeetje waar de Tour op televisie was. De oude man achter de biertap gaf onze zwetende kinderen spontaan een limonade en wilde daar niks voor. Zijn vrouw gaf ons een plaatsje waar wat rommel verzameld stond maar dat keurig gemaaid en zeker ruim genoeg was voor ons. De camping was eigenlijk volzet maar ze wilde ons wel een plekje geven. We installeerden snel de tenten en gingen mosselen eten op de dijk in Wimereux en zagen de zon zakken in de zee. Zo ontzettend genieten na zo'n pittige tocht!



17 juli 2016: Wimereux - Blériot-Plage 44km

Het was de laatste dag met heuvels, maar dan met echt heel veel heuvels en echt heel veel klimmen. Maar het ging goed, gestaag maar goed. En we hadden weer prachtige uitzichten.


We zagen Cap Blanc Nez al van ver liggen en fietsten een heel stuk nog hoger waardoor we al snel de krijtrotsen van Dover zagen in de verte. Dat zicht kwam eigenlijk vrij onverwacht, we waren verbaasd en waren ook echt trots. Hoe geweldig is dat wel niet, de krijtrotsen zien waar we twee weken eerder op fietsten.





Het routeboekje gaf een afwijking van de route aan om indien gewenst langs Cap Blanc Nez te fietsen. Maar er bleek geen veilige fietsroute naar de top, en om zo'n steile klim in die hitte naast razende auto's aan te vatten had geen van ons zin. De kinderen waren heel teleurgesteld, dus zijn we met hen maar eventjes op het strand gegaan. Maar zoals te verwachten wemelde het daar van de toeristen. We vonden die kapen wat overroepen, we hadden immers al zoveel mooier plekjes gezien onderweg! Even verderop picknickten we in alle rust in het stro.
A photo posted by @stienschrijvers on



A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on



A photo posted by @stienschrijvers on


We vonden een leuke camping, wat groter en professioneler Er waren nog heel wat andere trekkers maar niemand die echt wilde socializen. Het strand was op wandelafstand, de kinderen speelden in de zee met zicht op de ferry's die vanuit Calais en Duinkerke naar Engeland varen. Dat gaf een gevoel van melancholie. Iedereen mist idyllisch Engeland. We gingen uit eten in heel gezellig brasserietje.



18 juli 2016: Blériot-Plage - Looberghe 57km

Het was echt warm vandaag, al van 's ochtends vroeg. We hadden nochtans besloten van het rustig aan te doen vandaag. Dries bakte pannenkoeken als ontbijt voor de kinderen en spek met eieren voor ons. Toch konden we er moeilijk van genieten in de hitte. Het opkramen ging ook weer moeizaam omdat onze tenten in de zon stonden.
Na een aantal kilometers reden we al door Calais en toen we de fonteinen zagen konden we niet anders dan stoppen. Astor was door en door nat, maar het deed zo'n deugd!

A photo posted by @stienschrijvers on

In Calais zagen we heel wat vluchtelingen rondlopen, ook fietsten we langs de ferryhaven waar de ferrys toeterden. Bijzonder! De route van vandaag was helemaal plat, vooral Lili vond dat een heerlijk vooruitzicht. Dat maakte ook dat het echt saai fietsen was in vergelijking met de voorbije dagen. We misten al snel de glooiing. We fietsten langs Gravelines en Grand Fort Philippe en zagen ook enkele Monstertrucks klaarstaan voor een spektakel. Daar fietsten we eventjes voor om want Astor was er echt helemaal gek van.
A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on



We kampeerden in Looberghe op alweer een camping met vervallen caravannetjes en vaste campinggasten. De camping was ook hier weer quasi verlaten, al stonden er een aantal camionettes van bouwvakkers die met hun collega's in de stacaravans overnachten. We betaalden 19€ voor de camping.

We besloten ook om niet naar huis te fietsen maar gewoon zoals gepland de trein in De Panne te nemen. Het was heet, en de komende dagen zou het ook heet zijn. Ookal hadden we nog drie dagen over. Het landschap was plat en er was nergens schaduw, dat leek ons weinig meerwaarde te bieden. We verlangden allemaal al naar het comfort en de koelte van ons huis. We hadden de etappe in Frankrijk veel sneller gefietst dan gepland. We hadden bij het plannen het vermoeden dat we in Frankrijk meer campings hadden en dus al wat makkelijker eens ergens een dagje langer konden blijven. Maar in realiteit waren geen van de campings echt leuk genoeg om te blijven (en dat is zo wat een understatement!). Ze waren goed genoeg voor een trektocht, maar echt te armtierig of te marginaal of te oninteressant qua omgeving voor een rustdag. Dat willen we de volgende keer zeker beter bekijken!

19 juli 2016: Looberghe - De Panne 43km

Heet! 35° en amper schaduw langs de route. Het was platter dan plat, er was geen zuchtje wind. We stopten bijna elk half uur onder een boom. Het vorderen ging traag en we arriveerden quasi gesmolten aan de grens. Toen we daar een cafeetje zagen gingen we niet op het terras zitten maar binnen waar het zalig fris was én waar de cafébazin Nederlands sprak en Belgisch bier tapte! Ha! De kinderen kregen een welverdiende cola, wij dronken ijskoud bier.
We kampeerden in De Panne op de gigantische kust-camping Greenpark. We hadden deze camping uitgekozen om wille van de vele bomen, want oververhit zijnde wilden we enkel schaduw.
Eenmaal de tenten stonden gingen we naar het strand, aten we weer mosselen op de dijk en zwommen we in de zee. Een zalige afsluiter!
We betaalden 34€ voor de camping.




A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on


A photo posted by @stienschrijvers on




A photo posted by @stienschrijvers on


20 juli 2016: De Panne - Gent 7,5km

Bijna 1u op voorhand stonden we op perron van het station van De Panne. Ik kocht tickets voor de mensen en de fietsen en babbelde wat met de onderstationschef. Ik vroeg hem wat voor trein we konden verwachten en waar we best gingen klaarstaan met onze fietsen. De trein bleek een oude trein zonder fietscompartiment. Heel wat minder makkelijk als bij de heenreis dus. De conducteur was niet opgezet met het vooruitzicht van vier en een halve fiets in haar trein. Bij het uitstappen in Gent zouden er immers maar vijf minuten stilstand zijn.In de trein was er ook maar 1 fietshaak, dus eigenlijk ook maar plaats voor 1 fiets. Zucht. Maar al snel was de conducteur gecharmeerd door de reisverhalen van onze kinderen en ontdooide ze helemaal toen ze haar vertelden dat we wel helemaal van Engeland kwamen! Dries zette de fietsen in de pakwagen, wij sleepten alle tassen naar de coupé. Gelukkig was De Panne een beginstation, dus tijd genoeg om alles in te laden en te bedenken hoe we het in Gent gingen aanpakken. In Gent sprongen we als gekken uit de trein. Dries laadde de fietsen uit, de kinderen en ik alle tassen. Dan nog wat gesukkel om van het perron af te raken maar daarna konden we fietsen in onze hometown! We did it!
A photo posted by @stienschrijvers on

A photo posted by @stienschrijvers on


Nabeschouwing

Hoe was Engeland?
We maakten bij de overtocht van Newhaven naar Dieppe een evaluatie van Engeland. Engeland was zwaar de max! De variatie aan landschappen maakte het altijd boeiend!
In Engeland zijn automobilisten erg voorzichtig. We fietsten in streken waar we echt merkten dat automobilisten ons fietsavontuur genegen waren en waar we al eens aanmoediging kregen of een vriendelijke zwaai als we even aan de kant gingen om auto's te laten passeren. Maar er waren even goed streken waar we de ergernis konden voelen. Maar zelfs dan bleef de meerderheid van de automobilisten voorzichtig en ruimschoots afstand houden. Wat een hoffelijk volk, die Britten!
Campings zijn in Engeland niet zo dik gezaaid. En als ze er zijn is de kans groot dat ze enkel voor campers en caravans zijn en dat je met je tentje niet welkom bent. Of soms heb je ook een lidkaart nodig. Dat stond allemaal goed aangegeven in ons gidsje. De campings zijn in het algemeen heel keurig en netjes, het sanitair is proper en comfortabel en het was er nooit druk. Er waren ook zelden kinderen en tenten zijn een uitzondering.
De delen van Engeland waar wij doorgefietst hebben zijn eigenlijk niet eens de mooiste, zo hoorde we op voorhand. Maar we hebben echt meermaals per dag verbaasd gestaan van de natuurpracht die we gezien hebben. We fietsten heel lang zonder mensen of stadjes te zien. Dat is heerlijk om je even van de wereld te wanen, maar kan ook lastig zijn als net dan je brood of je water op is. Engeland deed ons verlangen naar nog meer uitgestrekte en ongerepte natuur. Eindeloze bossen, prachtige vergezichten, stilte, beekjes, oude kerkhoven, oude huisjes en overal bloemen en bloemen. We hebben in Engeland nergens van die toeristenvallen zoals Cap Blanc Nez gezien, de woeste vrije wilde mooie natuur is zo toegankelijk.
Velen vroegen zich af of het land geschikt is om met kinderen te fietsen, wij vinden alvast volmondig van ja! Het links fietsen hadden we allemaal snel onder de knie, er was altijd wel iemand die erop lette na ingewikkelde kruispunten, ronde punten of gewoonweg het weer vertrekken van de camping. De hoffelijkheid van de bestuurders en de routes die zoveel mogelijk langs autovrije paden liepen maakten het zalig gerust fietsen. Onze kinderen zijn ook wel echt streetwise wat fietsen in druk verkeer betreft, ze worden namelijk al jaren dag in dag uit gedrild en getest. Dat geeft een geruststellend gevoel, wetende dat ze je instructies ook meteen zullen begrijpen en uitvoeren en zelf al heel wat verkeersinzicht hebben.
De Engelse landweggetjes zijn minder overzichtelijk dan die in Frankrijk. Ze zijn smaller en dichter begroeid, maar er is gewoon veel minder verkeer.
Engeland is duur, ja. Zelfs nu de £ zo laag stond was het echt niet goedkoop. De campings zijn duur, maar ook de supermarkten zijn duur. Eten bij de Indiër of in een pub dan weer niet.
Engeland is niet superkindvriendelijk, de kinderen werden nooit echt aangesproken en er waren zowel in het straatbeeld als op campings erg weinig kinderen of speeltuintjes.
De supermarkten in Engeland zijn heel laat open.
In Engeland wordt weinig gefietst. Zelden kwamen we vakantiefietsers tegen en we waren zelf een bezienszwaardigheid, de kinderen nog het meest van al. De aanhangfiets ontlokte vaak verbaasde reacties.
In Londen wordt er veel gefietst, maar het is duidelijk een jonge hippe en sportieve voorhoede.
We fietsten veel offroad, dat ging heel vlot met onze dikke banden.
Het weer in Zuidoost Engeland is naar verluid vergelijkbaar met het onze, dat was naar onze ervaring ook zo.

We fietsten meer dan 500km in Engeland. De gemiddelde snelheid lag rond de 12,5 à 13km per uur. We hebben veel geklommen, vooral ten zuiden van Londen. Gemiddeld fietsten we 57km per dag.

Hoe was Frankrijk? 
Frankrijk was zoals verwacht helemaal anders dan Engeland. De atmosfeer is relaxed, het maakt campingbazen niet zoveel uit waar je je tent zet, maar de plekjes op campings zijn vaak ook minder goed uitgekozen. Het ritme ligt er later, je kan in Frankrijk echt wel na 20u arriveren zonder drama. De infrastructuur is er over het algemeen minder keurig dan op Engelse campings, het is er ook goedkoper kamperen.
Automobilisten in Frankrijk zijn roekelozer, we fietsten meestel op een rijtje op drukkere banen. Dries voorop, de kinderen in het midden en ik nam de achterhoede. Op echt kalme weggetjes fietsten we naast elkaar. Als er dan een auto achterop kwam en ons wilde inhalen, dan deden ze dat in Frankrijk vaak heel dicht en sneden ze meer dan eens onze pas af. Ook inhalen in een bergachtige bocht is in Frankrijk doodnormaal.
Frankrijk blijft een oude bekende natuurlijk, terwijl Engeland zo verrassend nieuw was. Toch hadden we het gevoel dat de etappe in Frankrijk vooral uitbollen was, minder mooi dan Engeland en minder 'verlaten' en ongerept. Maar dat kan natuurlijk ook liggen aan de kuststreek zelf.
Frankrijk is ook echt goedkoper dan Engeland, het eten is er beter en vooral het stokbrood en de rosé natuurlijk.
Heel veel windmolens en korenvelden, de wegen zijn er breder en overzichtelijker. Er wordt meer gefietst dan in Engeland.

Hoe waren de routes?
We zijn de routemakers van onze drie routes erg dankbaar! Het zijn stuk voor stuk prachtige routes waar er veel aandacht gaat naar fietscomfort, natuurschoon en veiligheid. Ze hebben elk hun eigen manier om de route te beschrijven, daarin vonden we de Hart Van Engeland-route de minst duidelijke (wij hebben de engelstalige gids). We vonden het een groot gemak om al even van tevoren te zien waar je je aan moet verwachten voor de rest van de route. Een overzichtje waar er speeltuintjes zijn onderweg zou nog fijner zijn! De keren dat we pauzeerden en dan tien minuten later een speeltuin tegenkwamen en dus liever niet meer stopten zijn legio. Maar dat zijn details.
De routes hebben ook allemaal GPS-tracks. Wij hebben een fietsGPS, alleen ontdekten we op dag 1 in Duinkerke al dat Dries vergeten was de kaarten te laden van Engeland en Frankrijk. Hij is eens op een zondag beziggeweest met de GPS maar toen hadden we nog plannen om elders te gaan fietsen, dus hadden we wél Italiaanse kaarten. Handig!

Hoe ging het voor- en natraject?
We gingen met de trein en de ferry. De trein heen ging al bij al vrij vlot, het was een moderne trein en we konden naast onze fietsen zitten. Het inladen en op het perron geraken nam veel tijd in beslag. Het was dus goed dat de eerste trein naar De Panne vanuit Gent-SintPieters vertrok en dus al ruim op voorhand klaarstond. De trein terug vanuit De Panne naar Gent was iets minder evident.
De ferry vanuit Duinkerke is niet zo duur en de fietsen hebben er goed plaats. Het boeken op voorhand is niet zo evident als je wilt boeken zonder auto mét fiets en mét kinderen. Het vergde heel wat verschillende telefoontjes, vooral voor de ferry van Newhaven.
We hebben wel besloten dat echt lange trajecten met veelvuldig overstappen liever niet aan ons besteed is. We hebben ook ontdekt dat er dus wél nog een ferry vaart van Zeebrugge naar Hull, maar dat de trein naar Welkenraedt je ook heel dichtbij Duitsland brengt. We zullen zien wat het volgend jaar wordt.

Wat zouden we anders doen?
We konden niet anders dan besluiten dat we heel erg tevreden zijn van ons materiaal! Zowel van onze fietsen als van ons kampeermateriaal. De grote tent is een Carl Denig en we vinden die van kwaliteit iets minder dan de kleine tent die van Vango is. De oogjes scheuren al wat door, iets wat wel te repareren valt (en er zijn er twee per lapje dus we hebben reserve). De kookpottenset bleek groot genoeg. De keukentas was de zwaarste tas van al, we moeten toch eens uitpluizen hoe we daar nog gewicht kunnen besparen. Meer over onze uitrusting vind je hier.

De meisjes willen voor de volgende keer ook graag een klein stuurtasje, zodat ze makkelijker hun ipod en papieren zakdoekjes, hun zonnebril, muntjes enzo terugvinden onderweg. Astor wil graag meer kaartlezen, dus misschien een kaart op kindermaat maken?

We deden ontzettend veel kilometers, en vooral in Engeland waren de afstanden soms te groot. We zouden makkelijker moeten durven wild te kamperen als we moe zijn of gewoon wat meer lef aan de dag leggen en een boer durven vragen of we op z'n weide mogen staan. De Britten mogen dan wat nors lijken maar we ontdekten toch telkens een hele warme en gastvrije kant.
De rustdagen zouden we ook beter plannen met een concrete camping in het achterhoofd, zodat we zeker zijn van comfort en een aangename camping om wat langer te blijven hangen. Ervan uitgaan dat bijna alle Franse campings wel ok zouden zijn was een inschattingsfoutje.
Op voorhand een hotel boeken in de stad waar je je ferry neemt 's ochtends vroeg is ook een goed plan!
Drie weken is lang. Er waren momenten dat ik echt verlangde naar meer comfort, dat ik het niet zo goed kon relativeren dat mijn bh weer klammig was omdat ik vergeten was 'm in een tas te stoppen. We gaan nog bekijken hoe we dat de volgende keer doen, misschien is het wel fijn om meer hotels te doen of om aan het einde van de reis ergens in een idyllisch huisje af te kicken van het fietsen?
Gepost door Stien op 22:22 105 reacties
Labels: , , ,
Abonneren op: Posts (Atom)