Voor meneige

Enkele maanden geleden werd ik verliefd op dit stofje. Het was de allereerste keer dat dat me overkwam. Intussen is het vaker gebeurd. Bij zo'n coup de foudre gaat er vanalles door mijn hoofd: rok, jurk, vest, iets voor de kindjes...maar meestal niets concreet. Deze stof was een couponneke en heeft dus enkele maanden op haar bestemming liggen wachten.



Nu is de lap stof getransformeerd tot mijn allereerste zelfgemaakt kledingstuk voor mezelf. En alsof dat al niet straf genoeg is; het patroontje tekende ik ook zelf! Nagemaakt naar een goedpassend zalig jurkje waarmee ik op bijna elke foto sta van vorige zomer.
En wonder boven wonder ging alles perfect! Dit is nu mijn allereerste stuk waar eens geen foutjes inzitten. Het mag dan wel tricot zijn (bij aankoop had ik nog geen flauw benul wat dat was, tricot haha) maar het ging heel vlot onder mijn naaimachine. Ik stikte de naden met de middelste zigzagsteek (heb er 3 op mijn machine). Ik heb ook een elastische/locksteek maar dat probeerde ik eerder al eens en dat verbruikt gigantisch veel draad! Er zit een belegske in het bovenstukje en in de tailleband.



Nu het kleedje klaar is merk ik pas dat het patroon van de stof zo goed loopt, bij het verknippen had ik daar dus totaal niet opgelet. Pas toen ik achter mijn naaimachine kroop viel mijn € dat de raketjes aan de voorkant van het rokdeel in de andere richting wijzen dan op de achterkant, maar dat is helemaal niet erg eigenlijk.

Rap klaar en het kleedje past perfect! Yes!

Nand!

Nand is een verse baby, een paaskind. En het petekind van mijn lief! Petekindjes moeten in de watten worden gelegd, vandaar deze t-shirtjes.
Ik maakte eerder al deze cadeautjes voor hem, maar toen zwom ie nog vrolijk rond in zijn moeders buik.



Weer het schattige hondje van Anna Maria Horner en het kereltjes mooie naam.

Overigens is kleine Nand een uiterst knappe verschijning. En lief ook. En schattig, vertederend, ontroerend....Hij is om te stelen!

Roodkapje & puppylove

Deze maakte ik gisteren. Vliesofix is toch echt geweldig! Ik appliceerde al eerder, het was een van de eerste dingen die ik aandurfde als naaileek. Geïnspireerd door Mme. Ik maakte deze en deze en deze en deze. Eigenlijk is het heel gemakkelijk en heel snel klaar, als je figuurtje niet te veel hoekjes en kantjes heeft tenminste want op letters heb ik al zitten zweten.

Naar dat silhouet van roodkapje heb ik lang moeten zoeken, deed ik vorige week al, en heb nu dus geen flauw idee waar ik het nu ook alweer vond. De puppy is van Anna Maria Horner en vind je hier! Stella is héél blij met haar roodkapje maar ze wordt echt niet graag gefotografeerd vandaar haar niet zo blije snoetje.

How to make a baby

deze zag ik bij Design Mom. Tof he. De baby in kwestie heet ook Stella!

Vanmiddag

Vanmiddag gebeurde dit:



Lili is al enkele maanden met geen stokken in haar bed te krijgen 's middags. Dat is best handig, hoeven we daar ook geen rekening meer te houden. Anderzijds mis ik soms toch dat rustpunt in mijn dag. Maar vanmiddag vroeg ze poeslief: "mama, ikke op jouw rug slapen! In de draagdoek". Nog geen minuut nadat mejuffer op mijn rug hing voelde ik haar warme zachte lijfje verslappen en haar snoetje tegen mijn rug aangedrukt. Héérlijk toch!





Niet zo makkelijk om zelf foto's te nemen van je slapend kind op je rug!

Kringloopwinkelbuit

Gisteren na het boodschappen doen nog even de kringloopwinkel binnengewipt. En de buit bedroeg: 1 lap streepjestricot (met schuine strepen!), 1 okerkleurige gordijn met een gouden glans, 2 ieniemienie babytruitjes voor de poppen en een stel poppenkastpoppen. Even de wasmachine in en dan 2 dagen buiten wapperen om de kringloopwinkelgeur eruit te krijgen.
Van die tricot maak ik denk ik een rok of een vestje voor mezelf. Liefst van al een vestje met drukknopen, maar dan moet ik nog een goed (en gemakkelijk!) patroontje vinden. Een rok lijkt me dan weer makkelijker te maken dan een vestje.
Het gordijn wordt misschien een rok voor mezelf of een kleedje voor de dochters...Ben er nog niet uit.
Ook kocht ik een Bretoens bed voor 12,50€! Dat zocht ik al een tijdje. Voor Lili, zo hebben ze allebei hetzelfde bed. Natuurlijk is zo'n bed aartslelijk, maar met een likje verf oh zo romantisch! Nu twijfel ik nog over welk kleurtje het zal worden. Stella's bed is babyblauw. Voor Lili dacht ik aan zacht lila, pastelgroen of heel licht roze. Niets flashy want de kamer is niet zo groot en dan is dat bed zo prominent aanwezig. De kleur moet ook bij het behang passen maar hoeft er niet per se in voor te komen.

Overigens moet ik zo stilaan stoppen met stofjes kopen want ik krijg ze niet meer opgeborgen! Ik heb geen aparte naaikamer en dus liggen mijn naaispullen overal weggemoffeld als ik ze niet gebruik. Momenteel staat de strijkplank al dàgen in onze woonkamer met gigantisch veel naairommel op. Toen ik pas begon met naaien kocht ik een trolley met 3 schuiven om mijn stofjes in te bewaren. Dat was toen amper vol en het zag ernaar uit dat ik er een tijdje mee zou toekomen... Yeah right! Dat trolleytje staat in onze gang, uitpuilend. En ernaast staat een grote Ikea-tas vol met stofjes en erop ligt ook een grote stapel. De stofjes van het stoffenspektakel van vorige vrijdag liggen nog in een tas op mijn mooie vintage kast in de woonkamer... Een rommeltje dus! Echt motiverend is dat ook niet. Een mens heeft zo geen overzicht van zijn hebben en houden, en altijd dat opruimen na een avondje naaien...haat ik zo!
Anderzijds, we hebben kamers genoeg in huis om eentje voor mezelf op te eisen. Maar ik zit niet graag apart, alleen. Ik heb echt iemand rond me nodig, altijd. Om de eeuwige twijfelaar in mij te sussen, om mijn gevloek te temperen, om mijn euforie als het dan wel goed gelukt is mee te delen... Dus rommelen we maar wat verder!

Welletjes...euh...nietje

Net 2 jaar is ze, en helemaal geen held. Doch avonturiertje in hart en nieren, waarschijnlijk omdat ze nog zo weinig beseft, misschien ook wel omdat ze gewoon wild is. Ze staat geregeld vol bulten en schrammen, stoot dagelijks meermaals haar hoofd, wordt wel eens omvergelopen door grotere wildebrassen en klimt en springt dat het een lieve lust is. Zo ook afgelopen zaterdag. Ze klauterde op haar eetstoel en ging al rechtstaand wat staan wiebelen, tot de stoel ook zin kreeg om mee te doen en ze beiden pardoes tegen de grond keilden. De stoel kwam er heelhuids vanaf, wat van mijn dochter niet gezegd kan worden. Ze landde op een aluminium richeltje van onze deur en begon (gelukkig!) meteen loeihard te huilen. Op het eerste zicht leek alles nog ok, tot mijn vader heel droog vroeg of al dat bloed aan de andere kant van haar hoofdje van het vallen was! Ondertussen lachte de kleine prinses al terug, zij het ietwat pips, terwijl de wonde op haar koppeke me aangaapte. Even getwijfel: huisartsenwachtpost of toch maar spoed? We zijn nogal koelbloedige ouders, panikeren niet snel en zijn dus niet van het type dat bij elke bluts en buil richting spoed trekt. Het was duidelijk dat die wonde moest gehecht worden, en omdat het aan haar hoofd was en ze nogal suf leek toch maar naar de spoed gereden. Eenmaal daar aangekomen (nadat Lili verwonderd en blij opmerkte dat Bompa een hele sjieke auto had) viel de jongedame prompt in slaap in mijn armen. Ik voelde wel aan dat dat niet pluis was, maar mijn vader stelde me gerust, ze had immers niks geslapen die middag...

Een nietje en een huilbui later zei de spoedarts dat een 24uren observatie nodig was...ik viel uit de lucht want ik was voorzien op: effe hechten en weer naar huis! Doeme! Weeral ziekenhuis! Wat ben ik blij dat het ziekenhuis een recent vernieuwde pediatrie heeft! Enige tijd later kwam de kinderarts van wacht binnen (mijn lief heeft wat gemist want het was een babe, met doorkijkbloes!) en die vroeg me ietwat belerend doch vriendelijk of ik eigenlijk wel wist waarom Lili ter observatie moest blijven. Omdat ze op de spoedafdeling vonden dat ze wel heel erg pips reageerde en omdat ze door haar val het risico liep om een hersenbloeding te krijgen. 24uren monitoring dus... Ik schrok wel, eigenlijk had ik het in mijn koelbloedigheid onderschat. Na een paar uurtjes kwam mijn kleine Lillepil wat los en werd ze weer haar vrolijke zelf: oef! De nacht was vreselijk, elk uur werden we gewekt, om haar reflexen te testen om dan nog maar te zwijgen over het gebliep van de monitor en het getik tegen de spijlen van alle kabeltjes waar ze aan vast hing...ik ben een wrak... een wrak met een geniete dochter die eenmaal thuis meteen weer begon te totteren. Tsssss!
En nu is het welletjes geweest, dat ziekenhuisgedoe!