Award!

Ik kreeg deze award van Miss Stik en Madam Hert!!!

Dankjewel! Merci! Grazie Mille! Hjärtligt tack! Herzlichen Dank! Muito obrigado!

En dan nu 7 -al dan niet- interessante 'facts' (ik schreef er al eens eerder 10 op):

1. Ik heb ooit, als tienjarige ofzo, een klink in mijn zus haar hoofd geslagen. Het was serieus, de zus moest naar de spoed en kwam thuis met een GIGANTISCHE zwachtel rond haar kop. Ik was zo geschrokken van mijn daad (uit pure jaloezie trouwens, mijn vriendinnetje kwam spelen en ik mocht ineens niet meer meedoen) dat ik me verstopte achter het douchegordijn. De duts heeft nog dagenlang met die zwachtel naar school moeten gaan. Compassie alom en iedereen op school keek heel kwaad naar mij. Zucht.

2. Ik heb héél lang met de barbie's gespeeld, zo lang dat mijn zus dat absoluut tegen niemand mocht vertellen op school!

3. Ik ben de oudste van 8 kinderen: ik ben 27, zus S. van 26, broer Y. van 20, broer M. van 17, zus U. van bijna 16, broer R. van 14, broer L. van 13, broer F. van 6. En eerlijk gezegd, hoe graag ik die mannekes ook zie, ik vond dat dus niet plezant. Ik zou geen enkele van mijn broers en zussen willen missen, uiteraard! Ik vind dat wij teveel moesten zorgen voor de jongsten, dat er altijd rommel in huis was, dat ik nooit kon uitslapen omdat die bengels teveel lawaai maakten, dat ik te weinig aandacht kreeg van mijn te hardwerkende ouders, dat we altijd alles moesten delen, dat we meer een groep waren dan een gezin, dat de buitenwereld je altijd scheef bekijkt alsof het pure marginaliteit betreft als je zegt dat je uit zo'n groot gezin komt. En dan het antwoord op de vraag die iedereen stelt: NEE, ik wil er GEEN acht! Stelduvoor zeg!

4. Ik ben een plantrekker en maak me niet zo gauw zorgen. Dat is een erfenis van het feit dat ik de oudste van acht ben denk ik. Ik merk dat veel mensen het woord 'plantrekker' negatief vinden, ik vind dat niet. Of toch niet altijd. Ik trek mijn plan, ik geraak (bijna) altijd wel waar ik moet zijn, op mijn eigen manier.

5. Ik had ooit paars haar. Bewust. In de zomer van 1997 (ik ging toen bijna 15 worden) stak ik mijn hoofd in de pot paarse verf die mijn ouders in hun atelier hadden staan (ze deden in droogbloemen). Ik vond dat ongelooflijk stoer van mezelf. Ik heb ook een neuspiercing.  Minuscuul klein en ik vind ze nog altijd mooi. Diezelfde zomer, eventjes voor ik mijn hoofd in de pot paarse verf stak, kwam ik eens thuis met een neuspiercing. Ik wilde ook graag een navelpiercing (die had ik ook, enkele jaren later, maar wel maar voor even want ze is er nogal rap uitgezweerd. Auw!) maar ik wilde eerst eens zien wat er gebeurde met mijn neus. Mijn ouders waren razend maar ik hield voet bij stuk en duldde niemand in de buurt van mijn neus. Eenmaal 1 september vloog ik na twee dagen van 't school, wat wil je nu ook met paars haar en een neuspiercing op een katholieke uniformschool! Het haar werd in de javel gesopt en 't kleinood verdween uit mijn neus. Ik voelde me zwaar gediscrimineerd en kon het niet laten om een de laatste week van dat schooljaar toch lekker terug een neuspiercing te laten steken! Nah! Eat this nonnen! Nu moet ik er wel bijvertellen dat die zomer, dat ik dus mijn haar paars kleurde en mijn neus liet piercen, mijn beste maatje was verongelukt bij een motorongeval. Dit was mijn manier van verwerken.

6. Als klein meisje kon ik echt lang nadenken over woorden. Zo vond ik het woord 'stoel' een heel gek woord, zeker voor zo'n dagdagelijks gebruiksvoorwerp. Ik vroeg me dan af hoe iemand in godsnaam zo'n gek woord kon bedenken.

7. Ik was als twaalfjarige ongelooflijk hard fan van Laura Pausini. Ik draaide dat ene cd'tje zodanig grijs dat ik nu, 15 jaar later La Solitudine nog altijd knal vanbuiten ken. Sssstt!!!




Wie de award wil hebben mag 'm vangen!!!