Deze paasvakantie...

... vierden we 3 jaar Lili

... kochten we plantjes voor op onze koer

... schminkte vaderlief zijn dochters en scoorde zo nogal hoge punten bij zijn meisjes

(de ene al wat meer goesting in foto's dan de andere)

... speelden we twee weken lang elke namiddag op straat

... aperitiefden we op straat
... begroeven we het dode schildpadje van de buren
... speelden we met waterballonnen op straat
... hoorde ik onze buurvrouw Zulma (95j) in 't plat Gents wijsheden verkondigen: "ne vent, dat blijft toch altijd een klein kind he"
... zaten we in de zon, in de wind, in de wijn, in het bier, in het gejoel, in een waterballonnengevecht, in de weg voor menig fietsend kind, in aangenaam gezelschap, in vakantiestemming op straat

... werd er bijzonder weinig genaaid. Ik heb het gevoel dat ik stillekesaan aan 't wakker worden ben maar ik krijg eigenlijk niks klaar. Het lijkt wel alsof mijn hoofd niet meewil. Ik ben moe, maar ook patroonmoe, inspiratieloos... Niet dat mijn dochters geen jurken of rokken (broeken willen ze niet zonder gekrijs dragen) nodig hebben, niet dat mijn gigantische to-sew-lijst ineens is gewist ofzo. Het is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Ik krijg niks meer gedaan en als ik dan al eens een poging waag mislukt het. Gegarandeerd! En frustrerend dat dat is! Ik wil niks liever dan naaien, creëren, spelen met patroontjes, stoffen combineren en dan dubbel en dik genieten van dochters die ronddartelen in handgemaakt moois... Maar het lukt niet, nog niet. Ik word er wel eens triestig van, ik mis mijn naaisels! Maar daar zullen de regelmatige met-liefde-door-het-lief-gegeven spuitjes B12 zoetjesaan verandering in brengen. Ik hoop echt dat ik er tegen de zomer bovenop ben, echt.


PS: aan al diegenen die mij de voorbije weken mailden met vragen en nog geen antwoord kregen: duizendmaal sorry. Ik kom er niet aan toe. Ik bedoel het zeker niet slecht, ik doe wat ik kan.