Er was eens...

Er bestaan moeders die de naam niet waardig zijn.
Moeders die acht kinderen baren en er dan vanuit gaan dat ze enkel daarom de naam 'mama' mogen dragen.
Moeders die de vader van hun kinderen kwetsen in het diepst van zijn zijn, achterlaten met een gebroken hart.
Moeders met een midlife-crisis, moeders die compleet ontsporen.
Moeders die luid verkondigen dat ze bepaalde kinderen niet meer aanzien als hun kind, gewoon omdat de kinderen in kwestie haar op haar grove fouten wijzen.
Moeders die hun kinderen psychisch geweld aandoen en hen misbruiken in dat vreselijke iets dat men een scheiding noemt.
Moeders die liegen en bedriegen.
Moeders die met veel tamtam en bombarie dreigen een zelfmoordpoging te ondernemen en dan net niet genoeg slaappillen doorslikken.

Er zijn ook kinderen, komend uit een groot nest, die een hechte broer-en zusband hebben.
Die huilen en smachten naar de warme thuis van weleer.
Die zich vastklampen aan elkaar. Tot er een vrederechter besluit om ze uit elkaar te rukken en hen, alsof het om koopwaar gaat, verdeelt over vader en diegene die zich de titel 'mama' toe-eigent.

Er zijn ook vaders die keihard vechten voor hun kinderen.
Vaders die zich na 27 jaar vaderschap ontpoppen tot de moedigste en zorgzaamste vaders die er zijn.
Die, ondanks hun gebroken hart en psychologische terreur die er hen wordt aangedaan, zich blijven geven in hun vaderschap.

Er zijn ook grote zussen die van in hun prille jeugd geleerd hebben verantwoordelijkheid te dragen voor diegenen die na hen komen.
Die broers en zussen verzorgden toen het hulpeloze babietjes waren, die met hen speelden en knuffelden.
Die diep geraakt worden als die vele broers en zussen verdriet hebben.
Die voor hen door een vuur zouden gaan.
Die zich machteloos voelen als hulp niet kan baten. Als instanties zoals daar zijn kinderwelzijn en politie het laten afweten, hun kreten om hulp niet willen horen.

Soms zitten ook grote zussen er wel eens door.