Fortin, c'est la force

Binnenkort siert deze affiche de straten van Congo.

Het is reclame voor havermout. De jongen met zijn spierballen is Liam en hij is enkele maanden ouder dan Stella. Stella had énorm veel zin in de fotoshoot, het enthousiasme druipt eraf. Not! Nochtans zijn Liam en Stella best goeie maatjes.

PS: ik zou heel graag een foto hebben van de affiche in Congo zelf, dus als er iemand daar de kans toe heeft...

Over de creatie van een bommakleed en omgekeerd

Na de aanvulling van de zomergarderobe van het gebroed besloot ik dat het nog eens tijd werd voor iets voor mezelf. Een kleedje want dat is toch zo heerlijk om te dragen. Ik kocht afgelopen winter de Knipmode van januari voor dit jurkje:

Schoon he! Een naar voor verlegde schoudernaad, rimpels, overslagske, horizontale plooikes in de taille.
Ik koos een schoon kringloopwinkelstofke uit. Een flodderig niet rekkend stofje. In kobaltblauw met witte pluimpjes en her en der een witte stip. Ik moest wat puzzelen met de patroondelen want ik had twee heel smalle lappen stof.
Het patroon had 2,5 stip moeilijkheidsgraad maar dat zou mij toch wel lukken zeker. Not!
Het ging al fout bij de 'oprijgen' ofte de horizontale plooikes in de taille. Schots en scheef en de voorkant kreeg ik niet even hoog als de achterkant. Dan maar een plat taillestuk, bedacht ik me. Ik ben daar geen moeilijke in. Ik stak er een paspelbandje tussen en kreeg dit resultaat:

Het bovenstuk is karren te groot. Ik had mezelf nochtans netjes opgemeten en in de maattabel de met mijn maten corresponderende maat gekozen. Ik schrok niet van het feit dat die maat niet overeenstemde met de maatlabels die al mijn gekochte kleren dragen. Dat schijnt normaal te zijn. Niet dus.
Ik creëerde een bommakleed dat zo breed is dat het zelfs niet op een gewone kapstok kan blijven hangen. Ik was zwaar gefrustreerd. Ik weigerde alles weer los te maken en besloot het gebeurde uit mijn geheugen te bannen.

Dan maar de omgekeerde werkwijze. Men neme een bommakleed...

Ik heb een hele stapel soepjurken liggen. Beginnend bij maat 50 ofzo. Rasechte hobbezakken meestal in een very synthetisch stofke met bloemenprint. Ik kocht ze zo goed als allemaal in de kringloopwinkel en de meeste komen uit de rommelbak van 25 cent. Daar kunde dus niet voor sukkelen (allez, dat kan wel, maar kom).
Ik trok de jurk binnenstebuiten aan, ging voor de spiegel staan, stak speldjes in de zijnaad-to-be (en in mezelf) en versmalde de zak euh de jurk (zowel aan de mouwen als de zijnaad). Daarna sloeg ik de brede zoom nog een slagske om en klaar. Dit alles duurde een half uurtje, nee eerder een dik kwartier. Zo had ik toch iets om aan te doen voor zaterdag.

Deze werkwijze is supergemakkelijk. Ideaal voor beginners dus. Maar als je 't zelf wilt proberen let dan wel wat op de snit van het kleed. Dit model had geen pas of figuurnaadjes en is gemaakt van rekkende stof. Gewoon smaller en korter maken werkt hier dus prima.

Sioen - Calling up Soweto

Gisteren trokken we naar Loods 22. Een geklasseerde havenloods in onze buurt die net gerenoveerd is.
Buurtbewoners konden gratis naar een optreden van Sioen en zijn makkers van zijn Calling up Soweto project.

Omdat wij een supergeorganiseerd gezin zijn regelde ik donderdag pas een babysit via de babysitdienst. Christiane, de 70-plusser, zou komen. Er was niemand anders meer beschikbaar. Ik had er ooit al eens bezwaren tegen maar ons kindjes zouden nu toch in hun bed liggen, ze zijn toch al wat groter, we waren vlakbij en zouden snel weer thuis zijn. En waarom zou zo'n oude vrouw babysitten? Omdat ze graag kindjes ziet, toch?
Christiane kwam toe met haar fiets (kwiek was ze dus nog wel) en Lili schrok haar een hoedje. Ze vond Christiane verdacht hard op een heks lijken, maar grote zus Stella suste haar seutemie-zuster en vond het allemaal wel grappig. Stella zei ook dat ze wel goed voor Christiane ging zorgen. We staken ons kinders in hun bed en gingen op stap.

Het was een zalig optreden met een even schitterend voorprogramma. Tussen de optredens door hielden dj's Marcel & Vicky de zaal warm met klassiekers zoals '99 luftballons', 'Heya Mama', 'Daar in dat kleine café aan de haven'... welke mij nogal melancholisch stemden doordat ze me terug katapulteerden naar mijn schone schone scoutstijd.

Geniet maar even mee van cutie Sioen en zijn knappe Afrikaanse madammen!

beestig

Uit de reeks Burda-wikkelkleedjes:

Stofje komt uit de Vermiljoenshop en is van Kokka. Ideaal voor dit patroon omdat het een ietwat onregelmatig en groot motief heeft.

Afgewerkt met donkerroze satijnbias, ambetant om te stikken want dat glijdt (en ik stik biais altijd in 1 keer wegens te lui voor de correcte en veiligere methode). De kreukjes die je ziet in de biais komen van het kartonnetje waarrond het lint opgerold zat.

Ondertussen is wel bekend om welk patroon het juist gaat, het is een patroon uit een Burda Special E777 patroon 640.

Ik begon vorige week al aan dit jurkje maar had net niet genoeg biais om het af te werken. Ik vergat tot twee keer toe de biais mee te pakken uit de Veritas, ging uit tot een gat in de nacht omdat de kinders uithuizig waren en ging onder druk (sja iemand moest zijn fietshelm vasthouden hé) mee supporteren voor mijn lief op de stadsloop. Weinig genaaid dus, maar wel heel veel plezier gemaakt!

vossen, konijnen, vogels en eekhoorns

Vorige week hield ik me naaienderwijs bezig met het omtoveren van saaie of kapotte of versleten dingen tot iets wat weer toonbaar of bruikbaar is. Meestal zijn dat niet de meest plezante klusjes, noch de meest voldoeningschenkende (is dat wel een woord?). Ze stonden dan ook al maanden op mijn schier oneindige to-sew lijstje.

Ik begon met het simpelste karwei, de poppenbuggy van Lili herstellen. Het o zo geliefde onding op wieltjes had zwaar geleden op de speelstraat. Ik haalde de oude zitting eraf, knipte de naden los en zo had ik mijn patroondelen. De originele stof was paars met poesjes, dit is zoveel leuker! De riempjes zijn gemaakt van satijnbiais en dat vindt de poppenmoeder héérlijk!

Dan begon ik aan wat in mijn hoofd het moeilijkste leek. Al maanden zat ik erop te denken. Maar met mijn duffe kop begon ik er niet aan. Nu ik wat frisser ben moest dat dan maar eens eindelijk gebeuren. De kinderpoängs kregen een fleurig hoesje! De meisjes kozen zelf de stofjes hiervoor maanden geleden in Ikea.

Zoals u kunt zien is het kussen bij aanschaf gewoon wit.

Saai maar ook niet ideaal bij stiftengekke dochters. Ik wilde dus een hoes voor over het kussen, geen nieuw kussen. Dit om het wasgemak te vergroten. Een goeie tutorial voor een volledig nieuw kussen en nieuwe zitting vond ik hier. Het resultaat is mooier maar minder gebruiksvriendelijk denk ik.
Het kussen heeft een flap die als hoofdsteun dient. En de stof zit ook bovenaan en onderaan om het frame geslagen. Die hoofdsteunflap heb ik niet behouden, teveel denkwerk voor iets wat ik niet noodzakelijk vond. De zijkanten werkte ik af met een beleg dat opzij en ook boven- en onderaan vastzit.
Rap klaar en zoveel fleuriger!

Tot dan ging het vlot, beter dan ik had verwacht. Tot Stella me met tranen in haar ogen vroeg om ook haar poppenwagen te herstellen (babyweek gehad in de klas en de zitting was kapot). En toen werd het moeilijk.

De roze gestreepte zitting en kap werden verknipt tot patroondelen. Het origineel was afgewerkt met biais maar daar had ik geen zin in. Dus dubbelde ik het hele zitje. Omgekeerd en binnenstebuiten denken is niet mijn sterkste kant. Er moest dus meermaals worden losgetornd.
Het klepje voor de voetensteun was moeilijk, er zit een hard kartonnetje in én een flapje achteraan dat over het frame moet schuiven.
Maar het allermoeilijkste was de kap. Het metalen buisje vooraan in de kap kon niet los van de poppenwagen. Plus de kap is vooraan ook extra gewatteerd (ik sandwichte gewoon het origineel tussen 2 lapjes stof). Ik heb uiteindelijk de hele buggy onder mijn naaimachine door geschoven. Een hels karwei en het is niet eens proper afgewerkt. Normaal hoort er ook nog een boodschappenmandje onder, maar dat is voor als ik nog eens heel veel goesting heb.

En dan als laatste, de poef!

De poef stond jarenlang met zwarte gekrompen en versleten hoes in onze living. Tijd voor wat een wat vrolijker aanblik. Alleen had ik het wat onderschat, want vier vierkanten aan één centraal vierkant naaien is niet zo gemakkelijk. Vooral niet in de hoekskes.

Eerste communie 1988

Ik kreeg het stokje van Tante Hilde. Merci, ik zat er stiekem al op te wachten!

Ik deed mijn eerste communie in de überhippe jaren '80. 1988 om precies te zijn. Laat u allemaal maar eens goed gaan, lachen is toegestaan.

Ik droeg een rozig kleed, met bloemekes en franjes. Ook een heleboel accessoires waar ik dol op was. De handschoentjes, de kousen met kanten franjes, de diadeem, de horloge van mijn moeder ten tijde van haar communie, de witte sjakos en het gouden amulet van mijn doopsel. En als u goed kijkt, oorbellen. Die had ik al eventjes. Ik was een voorbeeldcommunicant, mijn bovenste snijtanden lagen eruit.

Mijn krullen waren op mijn zesde al een tijdje verdwenen. Voor mijn communie kreeg ik wafeltjes in mijn blonde lokken. De buurvrouw had die erin gezet, met zo'n speciaal wafelijzer.

Mijn zus was stikjaloers. Ze is anderhalf jaar jonger. Mijn moeder maakte mijn zusters outfit zelf (mij lijkt een communiekleed maken stukken makkelijker dan mijn zuster haar tenue, maar soit, dat was niet sjiek genoeg waarschijnlijk). Mijn zus is  overigens ook stukken hipper dan mij, check out de allstars en de new-beat smilies op haar t-shirt!

Met de bomma en den bompa. Ik zag mijn bomma doodgraag, het klikte enorm goed tussen ons. Ze is ondertussen al bijna zes jaar dood  en ik mis haar nog regelmatig. Het was een straffe madam. Mijn bompa, dat is een ander verhaal. Het was nen ambetanterik, en ook nen belastingscontroleur.

Familieportret. Toen waren we nog maar met twee kinderen. 

En na de plechtigheden trokken wij onze jogging aan voor 't communiefeest!

Ik zou heel graag Mme Zsazsa eens zien in haar communiekleed, maar die doet toch nooit mee aan stokskes. Dus lotmor'tiszogoealsdaktgathem.
Arme Naais heb ik toevallig gisteren nog gezien als feestelijke zesjarige en die vond dat precies niet zo lollig.

Ik geef het stokske door aan Prutsen en De Huisvrouw en Vermiljoen!
 

Stella en haar eerste 10 kilometer

Na het in ontvangst nemen van de uitslaapuurtjes, het gele boeket bloemen, het roze boeket bloemen, de uitgebreide brunch en een zelfgemaakte kapstok besloten we een frisse neus te gaan halen.
De meisjes wilden fietsen, wij wilden wandelen. En liefst niet dat tesamen want anders doen wij niks anders dan achter ons dochters spurten. Na wat hysterisch gebrul kwamen we tot een compromis.

Vanaf onze achterdeur kunnen wij langs fietspaden, brugjes en parkjes naar de fantastische Bourgoyen-Ossemeersen fietsen. En Stella reed mee.
Vorig jaar leerde onze grote meis fietsen, afgelopen speelstraat leerde ze vertrekken en vooral op tijd stoppen. Ze mocht al eens mee naar de apotheek fietsen maar vandaag fietste ze mee naar de Bourgoyen. En terug! Ze heeft dus zo'n 10 kilometer in de benen. Zonder gezaag, zonder stoppen. En maar zwieren met die beentjes. En dat voor een vierjarige, ik sta er zelf versteld van!

Communiekleedje voor Toos

Toos is 7 en de dochter van een vriendin. Haar mama belde me eind februari met de vraag of ik 't zag zitten. Een communiekleedje maken. Volmondig en enthousiast antwoordde ik: ja!
Toos kwam eens langs en koos uit de resem handgemaakte jurkjes uit de kleerkast der dochters dit exemplaar. Het jurkje had alles wat haar hartje begeerde; een zwierrok en een band in de taille. Toos werd van top tot teen opgemeten.

Moeder en dochter gingen op stoffenjacht, ik brak mijn hoofd over het patroon. Want dat kleedje van weleer had ik zelf getekend. En dat liep toen ook al niet van een leien dakje. Het zweet brak me uit en ik ging op zoek naar een kant en klaar patroon dat dus onvindbaar was. Dan maar een bovenstukje van een patroon uit een Ottobre en daaraan een cirkelrok. Goh, zo gemakkelijk seg! As if!
Het bovenstukje bleek te breed, kilometers te breed. Dan versmalde ik het zelf en dan was het weer te klein. Zelfs Stella geraakte er niet in. Diepe diepe zucht. Waar was ik toch aan begonnen.

Opnieuw zoeken naar een patroon. Deze keer niet vruchteloos want ik kocht meteen online dit patroon. Ik printte en plakte en tekende. Plakte er een cirkelrok in plaats van een rimpelrok aan en klaar! Natuurlijk wel eerst in een proefstofje en dat werd gepast. Resultaat: te groot. Aaaaggghhhhrrr!

Maatje kleiner gemaakt en dit was het resultaat:

De stof kochten ze zelf in Antwerpen bij Alarm. Het zijn geen stoffen die ik zelf zou kopen, laat staan combineren. De rode stof heeft onregelmatige stipjes en die vind ik geweldig. De bloemetjesstof is wat zwaarder en zacht. Eenmaal het kleedje in elkaar zat vond ik het resultaat heel tof. Het blijft een jurkje dat ik zelf nooit zou maken voor mijn meisjes in die stoffen maar ik vind de combinatie van beide erg geslaagd.

Oorspronkelijk zou Toos fuchsia ballerina's en een fuchsia bolero dragen. In de bloemetjesstof zit heel erg veel fuchsia. Maar door de combinatie met de rode stipjes komt het rood uit de bloemetjesstof veel meer naar voren. De roze schoentjes werden geruild voor de rode en dat past veel beter.
't is eens wat anders he, die glanzende zwarte lokken in plaats van de witte krulletjes.

Op zich was het een vrij gemakkelijk te maken jurkje. De kraag is wel wat ingewikkeld; omdat ik het lijfje volledig wilde voeren moest ik de kraag er eerst opstikken. De ronding maakt het moeilijk en het is de bedoeling dat de kraag overal even breed is en achteraan aan de rits netjes overeenkomt!
Bij het oorspronkelijk patroon zit er een knooplint in de taille. Ik verving dat lint door het patroondeel van het lijfje door te knippen zodat het uit twee delen bestaat. Onderaan de rok zit zelfgemaakte biais van de rode stippenstof. Heel evenwichtig vind ik, dat de rode stof drie keer terugkomt in het kleedje.

Naaitechnisch zit het jurkje perfect in elkaar. Maar ik doe dat nooit meer.Te stresserend. Een jurk maken voor een kind dat niet het mijne is bleek echt niet vanzelfsprekend.

Cirkelrokjes zijn dus ook prachtig aan een jurk! En niks zwiert er beter dan een cirkelrok! Er is nu ook een Flickr-pool voor cirkelrokjes! Eat this plooirokskes!

wikkeljurkjes

Het patroontje kreeg ik van Vlijtige Vink. Een wikkeljurkje uit een oude Burda Special van de jaren '90. Jaja, The Nineties waren dan toch nog niet zo desastreus qua mode -ahum- . Al moet ik er wel bijvertellen dat ik de jurkjes gemakkelijk 10cm korter maakte dan het patroon voorschreef. Stelduvoor seg!

Voor Lili maakte ik maat 104. Ik dacht dat het veel te groot ging zijn maar het zit haar als gegoten. Met een geel biaiske, zoals gevraagd door Mejuffer.

De bloemenstof kreeg ik voor mijn verjaardag van mijn zus. Ik weet dus niks van de herkomst en de verkrijgbaarheid. De stof ligt dus al maanden in mijn stoffenkast en ik had ze altijd voor mezelf gereserveerd. Ik vond het zo'n volwassen stofke maar vind het nu toch echt heel speels in dit jurkje. Ik koos deze stof voor dit jurkje omdat het bovenstukje recht is en het rokdeel afgerond. Ik moest dus een stofje gebruiken zonder strak motief want dat zou anders toch scheef lopen. Vandaar de stoffenkeuze.

Voor Stella maatje 110 en alweer dacht ik al makende dat het veel te groot zou zijn. Ik kan dat blijkbaar slecht inschatten want ook haar zit het als gegoten. Deze mouwen zijn ook mooier gelukt, met wat kleine fronskes op de schouders.
Groen met witte stipjes en een roze biaiske!

Vlijtige Vink heeft niet gelogen; dit is heel gemakkelijk en rap klaar!

Ik deed wel enkele dingen anders dan voorgeschreven in de werkbeschrijving.
Zo liet ik geen gat in de zijnaad om het lint door te steken maar stikte ik een lint mee vast in de zijnaad. Zodat er een eindje binnenin zit en een einde naar de rug loopt. Dat leek mij duurzamer en properder vanbinnen. Ik stik altijd met naadwaarde 1cm en zigzag mijn naden altijd tesamen. Dat zou teveel gepruts zijn met een gat in de zijnaad.
Ook was het de bedoeling van het overlappende rokdeel te voorzien van een beleg. Het uiteindelijke resultaat zou dan zijn dat het bovenstukje enkele centimeters breder was dan het rokdeel. Maar dat vond ik niet mooi. In plaats van het beleg om te vouwen en te stikken liet ik het recht en stikte er een biaisbandje aan als afwerking.


Meer wikkeljurkjes van dit zelfde patroon vind je
hier in de mooie stof van Petit Pan en
hier in donkerblauwe polkadots en
hier met madeliefjes en
hier nog eentje in Petit Pan-stof en
hier met grote bloemen en
hier in donkerblauw met witte stipjes

Ik kan helaas niet meer info geven over het patroon (Burdaspecial met kinderpatroontjes uit de jaren '90) maar een wikkeljurkje is ook snel zelf getekend. Ik maakte daar ooit eens een tutorial van (maar ik heb plannen voor een heruitgave).


EDIT: Het gaat om het de Burda E 777 patroon 640! Dat wist Miko Design me te vertellen! Hoera! Nu nog uitvissen waar het te koop is.