Zo'n derde, dat floept eruit gelijk niks...euhm...nope

We hebben lang gewacht op dat kleine kereltje! Wekenlange voorarbeid, veel ontsluiting, een voorgeschiedenis die kan tellen en toch een volle week overtijd gaan. Vrij uitzonderlijk aldus de dokter. Maar hey, dat is ons kindje ook natuurlijk!

Toen we de uitgerekende datum passeerden stopte ik met wachten. Het was alsof de baby er gewoon niet meer ging komen. Er werd niet meer over gepraat, het grote verlangen ebde al wat weg. Het leek wel alsof we het allemaal al gehad hadden.

Donderdag 14 april kreeg ik weer weeën. Maar ik keek er niet van op, die had ik immers al meer dan een maand. Ze kwamen elk kwartier, een paar uur later elke 7 minuten om bij bedtijd weer helemaal stil te vallen. Chagrijnig kroop ik in mijn bed, duwde een uur later de wederhelft eruit wegen immens vervelend gesnurk.

Vrijdag 15 april, exact 41 weken zwanger, word ik plots wakker om 6u30. Ik kijk op mijn wekker en vind dat vreemd, het is niet van mijn gewoonte om spontaan wakker te worden als de rest van het huishouden nog slaapt. Vijf seconden na het wakker worden hoor ik een luide 'knets' uit mijn onderbuik. Dat zijn mijn vliezen, ongetwijfeld! Ik voel...niks... Ik wip (ahum, kruip) blij uit bed en ga vol verwachting rechtstaan...wacht op een vloedgolf...niks... Aaaghhhrrr die baby rammelt met mijn voeten dat het effenaf niet meer schoon is! Ik ga naar de badkamer waar de golfstroom properkes in het toilet belandt. Zo handig!
Ik roep mijn wederhelft die twee verdiepen lager bomen lag door te zagen. Het duurt eventjes eer hij mij hoort. Uiteindelijk komt hij met een verdwaasde kop naar boven en dan begint het wat door te dringen, hij loopt dan efkes tureluur rondjes in de slaapkamer en gaat dan bellen. 

De buurman bracht ons naar 't ziekenhuis terwijl mijn schoonbroer op zijn fiets springt om op de meisjes te passen, de buurvrouw pendelt eventjes tussen twee huizen maar de kindjes sliepen braaf door. Ik voelde wel wat zindering en gerommel maar de arbeid was nog niet echt bezig. Toch maar direct vertrokken, de snelle geboorte van Lili indachtig, zo konden we gerust zijn. De buurman en de vader in spé waren vrij zenuwachtig in de auto en ik maar leuteren over koetjes en kalfjes. Ik was blij en had toch wel een heel groot eindelijk-gevoel.

Rond 7u waren we in 't ziekenhuis, alvast in euforie-stemming. Ik voel dezelfde lichte weeën als die ik al weken voel. We worden in de huiselijke verloskamer geïnstalleerd want ik ben er stellig van overtuigd dat ik in bad wil bevallen en zéker geen epidurale wil. 

Rond 9u komen de weeën schoon regelmatig en zijn ze krachtig. Ik ben er blij om, de natuur doet haar werk. Ik vang de weeën rechtstaand op, voorovergebogen is de enige houding waarop dat gaat, hard knijpend in de baren van het voeteind van het ziekenhuisbed. In die kamer staat dus vannalles zoals zitballen, bevallingseiland, zachte baren, muziekinstallatie, etherische olietjes, bevallingsbad, douche, baarkruk..., maar ik wilde dus alleen dat ziekenhuisbed.

Even later, om 10u denk ik, smeek ik om in bad te mogen want ik weet niet meer waar te kruipen. Ik kan de weeën niet meer de baas. Ik mag in bad maar moet eerst getoucheerd worden, vreselijk want de weeën komen te kort om even tussendoor te onderzoeken. Zeer teleurstellend: 6cm! Ik vond dat echt vreselijk. In bad kon ik het niet keren, althans toch niet zittend op de plek die ervoor bedoeld was. Ik wilde voorovergebogen hangen. Manlief sproeide tijdens een wee heet water over mijn rug en dat hielp wel. Eventjes, en dan de Pure Wanhoop, ik kan het niet beter beschrijven.

Persdrang! De vroedvrouw geloofde het precies niet helemaal want ik had zonet maar 6cm. Vreselijk onderzoek, nog geen volledige ontsluiting dus persweeën wegblazen. Dat was de hel. Ik wilde uit bad maar dat lukte maar niet, door de bekkenpijn en persweeën die in elkaar overliepen terwijl ik niet mocht duwen. Uiteindelijk stond ik dan toch op het droge, voorovergebogen, en duwde ik keihard. Ik kon het niet meer tegenhouden. En gilde tegen iedereen dat ze de baby moesten vangen. Maar zo gaat dat blijkbaar toch niet, baby's van vier kilo vallen er niet zomaar uit. 

De vroedvrouw hielp me op het bevallingseiland, volledige ontsluiting, de dokter was er maar er was geen tijd meer voor de beensteunen dus mocht ik mijn benen op de schouders van de gyn leggen.  Zij vond dat wel ok, ze had dat al meer gedaan zei ze. Hilariteit in de verloskamer maar ik ging dood. 

Drie keer persen voor zijn hoofdje, euhm nee hoofd. Twee keer voor de schouders en dan heb ik 'm er zelf uitgetrokken. Hij is geboren om 11u12. Hij gaf een piephuiltje toen hij nog niet helemaal geboren was maar sloeg toen blauw uit en gaf geen kik meer. De vroedvrouw heeft 'm dan wel eventjes op tafel gelegd en goed gewreven en dan kwam er kleur in en geluid uit. De navelstreng zat rond zijn nek en hij heeft daardoor allemaal kleine bloeduitstortingskes op zijn snoetje, deels ook wel van de snelle bevalling. 

Ik vond het dus niet meevallen, echt niet. Diegenen die zeggen dat derde kindjes eruit floepsen liegen keihard! Ik vond het (maar dat is mss wel wat 'verwend' van mij) best een heftige bevalling. Misschien lag dat aan de gebroken vliezen? Ik zou nog liever tien keer bevallen van Lili dan nog 1 keer die bevalling van Astor overdoen. De dokter zei dat dat echt aan het gewicht lag, en dat het voor zo'n dikzak met een groot hoofd een uitzonderlijk snelle bevalling was. En een vlotte ook want hij is uiteindelijk zonder al te veel toeren geboren. Niet in bad dus, zoals ik altijd al gewild had. Ah nee, want dat wilde ik uiteindelijk toch niet. Ik weet het, ik mag niet klagen.

Na de bevalling stond ik rap terug op mijn pootjes en kleine meneer dronk al keigoed van de borst binnen het half uur. We voelen ons allebei opperbest! Wat een letterlijke opluchting, ik zou kunnen dansen en springen precies, zo licht voel ik mij.
 
Astor is een zalige baby! Hij is heel anders dan zijn zusjes waren. Veel alerter en altijd hongerig, hij zit vandaag (dag 5) alweer op zijn volle 4.3kg! Dat is misschien wel het verschil tussen te vroeg en op tijd?Ik merk ook dat met het verstrijken van de dagen de pijn meer en meer vergeet en er alleen de schone dingen blijven hangen. Gelukkig maar!

Manman ik ben verliefd op mijn boeleke! Elke dag meer en meer! Ik was vergeten hoe intens verliefd je op uw kind kunt zijn, echt, ik laat soms mijn slaap om gewoon naar hem te kijken en dan krimpt mijn hart ineen van pure verliefdheid. Hij is het allemaal zo hard waard geweest!