Twee jaar Astor!

Twee jaar geleden zomerde het en werd ik wakker met een best luide krak. Enkele uurtjes later had ik mijn langverwacht bereke in mijn armen. Een echte jongen, met brede schouders, een groffer gelaat en grotere eetlust dan zijn zusjes. Wat een rijkdom! Mijn manneke!



Twee jaar later kan ik er soms nog altijd niet van over, een zoon begot! Dat is dus echt keitof! En pfoe, zoveel minder drama!
Hij zegt nog altijd heel weinig, maar er komt meer en meer praat uit. Hij kan puzzelen als de beste, speelt toneel voor de grap, is nog altijd groot voor zijn leeftijd (maat 98-104!), is stapelgek van auto's (en gilt van extase als hij eens in een echte auto zit), maakt rijtjes en torens van vanalles, kan het niet verdragen dat er geen deksels op de potten zitten die op tafel staan, doet graag klusjes zoals de tafel dekken, gaat al flink op het potje, gaat graag slapen, kan al perfect en supersnel loopfietsen en zegt keigraag neen.



Een jarige zoon, een handgemaakt hemd! En een kroon, in de rapte. Want zijn zus was ook onlangs jarig en dan worden ze wel eens samen gevierd...en we hadden maar één kroon.



Die kaarsjes op de taart, dat was toch maar raar. Bijna zo raar als een familie die opeens uitbundig "lang zal hij leven" begint te zingen.



Weer een Apple-hemdje, met kam-snaps en een stofje van bij De Stoffenkamer.