Zuchten en ploeteren

Ik weet het, eigenlijk moet ik niet klagen. Er zijn zoveel anderen die het de normaalste zaak van de wereld vinden. Maar ik vind het zwaar.

Ben ik verwend? Misschien. Wellicht. 

Ben ik flauw? Ja, dat zou wel kunnen. Ik kan goed zagen, dat wel.

De laatste maanden zijn zo heftig geweest. Ik kon niet blijven op mijn oude vertrouwde halftijdse job en moest dus op zoek naar wat anders. Redelijk snel kwam er een kakelverse plezante job op mijn weg. Weliswaar met een (gelukkig tijdelijke) fulltime, wat ons gezapig gezinsleventje serieus door elkaar schudde, en niet in het minst mijn teer moederhart. 

Ik mis het gedol met mijn kereltje overdag, ik mis de babbeltjes met de juf, de trotse kleuterdochters die me tonen wat ze doen in de klas, de rustige ochtenden, namiddagen in de speeltuin, de rustige avonden, de zeeën van tijd... 

Alsof ons leven nog niet genoeg op z'n kop stond deden we ook nog eens zotjes en kochten we een bouwgrond. Dat brengt veel dromen en cententellerij met zich mee. Alsook het verkopen van ons huis. Dat schone zalige huizeken waar we zo graag in wonen. 

Handgemaaksels zijn dus niet voor direct, maar ziet ne keer wat een schoon kindjes ik elke dag zolang moet missen!