060206

Dat is de geboortedatum van mijn eerste kind. Ze was nochtans bedoeld voor maart. Elk jaar op 6 februari loop ik een beetje met mijn hoofd in de wolken. Word ik een tikje weemoedig van de herinneringen aan die grootse gebeurtenis: moeder worden.



Dat eerste kind is er niet zonder slag of stoot gekomen. Bij wie wel?
Een dikke twee weken voor haar geboorte strompelde ik naar de osteopaat voor de wekelijkse bekkeninstabiliteit-sessie. Ik was 34 weken zwanger en vond zwanger zijn hels. Toen ik bij hem binnenkwam keek hij nogal bezorgd, nam zijn telefoon en belde mijn dokter. Amper een kwartier later lag ik in een soort cocon met een stel riemen over mijn buik, het gerikketik van Stella's hartslag in mijn oren, en de tranen in mijn ogen. "Want het gaat niet zo goed mevrouw". "Uw bloeddruk is veel te hoog mevrouw". "U ziet er erg slecht uit mevrouw". Maar niemand die me zei hoe het nu zat, wat er aan de hand was. Vele ongeruste blikken keken me aan.
De twee ontzettend bange weken die volgden beleefde ik een vergiftigde roes. Liggend op de zetel met het regelmatige gepomp van de bloeddrukmeter, de huisarts die elke 2 dagen langskwam, de vele bezoekjes aan de monitor. Toen de medicatie de torenhoge bloeddruk niet meer naar beneden kreeg werd de bevalling ingeleid. Het ging al bij al vlot, maar veel herinner ik me er niet meer van. De vergiftigde roes ebde maar heel langzaam weg na haar geboorte, om plaats te maken voor ontroostbaar babygehuil.
Nadien vond ik het erg spijtig dat het zo is gegaan. Ik had immers heel andere plannen voor mijn eerste bevalling. Naïef.
En toch, toch blijft die 6e februari heel bijzonder. Want voor het eerst moeder worden is groots. En het allerbelangrijkste is dat we er allebei gezond en wel zijn doorgekomen. De kleine dame woog zelfs 3770g en moest helemaal niet in de couveuse. Ze was volmaakt.

Ik herinner mij haar eerste priemende blik, haar ogen die zich in de mijne vasthaakten luttele seconden na haar geboorte, haar gretige geslok aan de borst, en haar eerste piepje, het huilen bewaarde ze voor de dagen die volgenden. De totale schok die je voelt als je je eerstgeborene voor het eerst bekijkt, besnuffelt, kust. Hoe ver weg ik ook was bij haar geboorte, die herinneringen zijn goud waard.




Nu is dat kleine meisje al 3! En heeft ze een fantastische prinsessenkroon!

Het patroontje vind je hier. Een superleuke site trouwens waar een heleboel gratis handleidingen en patronen opstaan gaande van een volledig peuterbed, vlaggenlijn tot gordijnen en muurstickers. Verschillende Nederlandse designers werkten hieraan mee. Deze kroon is vooral echt handwerk. Ik gebruikte de naaimachine enkel om de 2 lagen vilt op elkaar te stikken en voor de kleine vilten applicaties. Ik ondervond ook dat borduren met goudkleurig borduurgaren niet zo gemakkelijk ging als gedacht. Ik naaide aan de bovenste pieken kleine goudkleurige belletjes in plaats van pailletjes zoals beschreven in de handleiding. Ook het bandje onderaan liet ik weg, ik vond het mooier en eenvoudiger zo. De badge met het cijfer erop is bij mijn kroon ook eenvoudiger. Het was de eerste keer dat ik rimpelde. Ik zag er tegenop maar het was zo gemakkelijk! De handleiding is niet volledig; verschillende stappen worden overgeslagen. Zo was het mij absoluut niet duidelijk hoe de sluiting werkt. De totale omtrek van de kroon is te groot voor Stella's hoofdje. Misschien dat ik er nog een stukje afknip, maar ik wil natuurlijk wel dat de kroon nog enkele jaren past! Ook voor de kleine zus. Dus maakte ik twee sneetjes, bond daar het lint door en rijgde het door nog een sneetje enkele centimeters verder. Zo knoopte ik de kroon rond haar hoofd. Ik heb ook gedacht aan elastiek, maar dat past misschien niet zo lang? Of misschien het systeem van de verstelbare tailleband bij babybroekjes gebruiken? Maar dat is dan weer niet zo mooi om te zien. Als er iemand nog tips heeft hoor ik het graag!
In elk geval is het duidelijk wie het feestvarken is en ze is ontzettend fier!

Ik was van plan om ook nog een vlaggenlijn te maken. Ik knipte uit verschillende stofjes driehoekjes en zocht wat houten parels bijeen. Maar na 5 vlaggetjes was ik het al beu en vond ik het erg lelijk. Vraag me niet waarom, maar ik vond het gewoon echt nergens op lijken. Afgevoerd dus. Nu ja, we hebben in april weer een jarige meid. Dus heb ik nog wel even tijd.

Hiep Hiep Hoera!