RecyKleren editie 2014

Naar trouwe jaarlijkse gewoonte lever ik ook mijn bijdrage aan de Recykleer-veertiendaagse van Boomie. En dit jaar gebeurde er zowaar een wonder! Ik was namelijk niet nipt enkele uurtjes voor publiceren klaar, maar wel twee hele dagen zeg! Is de deadlineflirter in mij nu dan eindelijk verdreven?

Ik vertrok van een kapotte jeans van mijn vent. Dat is niet de eerste keer en dat komt omdat mijn vent jeansbroeken verslijt dat het geen naam heeft. Dat is blijkbaar eigen aan broeken die veel langs fietszadels schuren. Meestal worden dat tuub-vodden maar ik redde deze kapotte broek toch van de smeer- en oliedood.



Ik kreeg zeer zeer nipt een Jacob maat 110 uit de jeans. Op sommige plekken heeft de jongetjesbroek wel een stuk oude jeansnaad en een stuk oude achterzak maar ik vind dat eigenlijk net plezant zo. Dat is zoals die keer dat ik een babytruitje uit een gigashort haalde en het kruis over de mouwen heenliep.







Ik recupereerde de zomen van de jeans om er de zakranden van te maken.



Helaas wilde mijn driejarige niet op de foto. Zelfs niet toen ik hem chocolade beloofde (lijkt ook in niks op mij zeg!). De broek aandoen wilde hij maar wat graag, apetrots op zijn papa-broek!

De broek is nog wat aan de ruime kant, mijn Astorkind heeft een smalle poep. Maar zoals dat helaas gaat met dessertkindekes groeien ze veel te snel dus dat komt wel goed.





 Ik kocht in de kringloopwinkel een reuzepolo uit de 25-centbak. Een groene met wat wit en een stof in reliëf. Het plan was om dus een heel tenuetje te recykleren.



Het werd een mini-polo uit de nieuwste La Maison Victor. Wederom maat 110 en met korte mouwen maar de polo is nog veel te groot (hij draagt nochtans al een tijdje maat 110).



Ik ben er eigenlijk niet onverdeeld gelukkig mee. Ik vond de uitleg van de polosluiting in het boekje helemaal niet goed. Deze van Spiegelstiksels is veel degelijker. En ik vind het borstzakje veel te groot. Maar wat ik echt helemaal niet tof vind is dat de kraag er verkeerd aan staat. De polosluiting kan niet sluiten omdat het ene flapje naar binnen is geflapt en aan de kraag genaaid. Dat is niet de bedoeling, dat is een fout. Maar ik kon het niet anders doen omdat de kraag niet helemaal rondom rond de halssluiting past anders. Het viel mij pas op toen ik helemaal klaar was en de kamsnaps erop wilde zetten. Ik heb mijn patroondelen gecontroleerd en ik tekende alles juist over, toch is de kraag zeker enkele cm (de breedte van het flapje van de polosluiting) te kort...

Ach ja, hij is draagbaar zo.

Totaal niet-chique filmfestivalkleedje

Als Eva vraagt of ik meega naar de opening van het Filmfestival zeg ik ja, bros mijn les en naai in de rapte een kleedje. Want wij hebben allebei welgeteld 1 cocktailjurk in ons kast hangen en dat is dan ook nog eens toevallig dezelfde (écht!) dus deden we van ienemienemutte en Eva was de baas.
Ik ben zo niet aan de cocktailjurken, doe mij maar de cocktails zelf, dus naaide ik de Harlequin uit La Maison Victor. Het moest rap gaan want ik had maar een paar uurtjes.

 

Wel een serieuze tegenvaller dat dé Mathias er niet bij was, ik had anders met graagte in zijn gat geknepen. Maar kom, de gin-tonic was er gratis en de film...euhm...tja...
Ik was -woehaha- niet de elegantste van de avond maar zeker niet underdressed. Whatever.

Ik gebruikte een rest zwarte sweaterstof. De stof rekt een heel klein beetje maar niet zoveel. Ik kocht ze ooit eens in de Strik. Ik gebruikte de averechtse kant van de stof omdat ik dat een hele plezante textuur vind, en ik liet de zomen onafgewerkt (die krullen om en rafelen niet). Rap klaar!



Ik veranderde wel een paar dingen aan het patroon:

• ik verlengde het patroon onderaan met 10cm want ik heb lange benen dus op patroon vooral onder de taille meer lengte nodig
• ik knipte de hals wijder zowel vooraan als achteraan, want het patroon zou ideaal zijn bij een bescheiden boezem en ik heb dat niet
• ik stikte borstnepen, alweer voor die niet al te bescheiden borsten
• de armsgaten stikte ik wat verder dicht want die gaapten serieus

*Eva, dat is dat meiske dat àltijd de juiste dingen zegt als ik zelf geen licht meer zie, met mij op café gaat als ik tureluur word van mezelf, mij moed insprak toen ik de bouwwerken niet meer zag zitten, souvenirs voor mij meebrengt als ze op reis gaat, die op mijn kinders let als ik moet blokken, die kwam stofzuigen als ik niet meer kon bewegen van de rugpijn, die mij meepakt als ik zelf nog niet eens door heb dat ik er nog eens uitmoet... enfin...ik kan nog wel even doorgaan...nen engel dus, eigenlijk. Merci he menneke!

*Ik loop weer een maand achter, maar hey, foto's maken van uzelf in een nieuw kleedje met de zelfontspanner dat is niet simpel zelle. Ten eerste moet het licht wat meezitten, moet het opgeruimd zijn en bovenal moet dat kleedje gewassen zijn! En dan zijn de foto's nog crappy ook. Zucht.